Worst gedicht ever

Dames en heren,

het is een feit:
Ik heb een writersblock.
Daarom even geen blog, daarom ook de afgelopen dagen geen blog.
Maar om al jullie hongerige bloghartjes niet alleen en eenzaam in de koude buitenwereld verteerd te laten worden door digi-apathie en HTML-laise, hierbij een poging het slechtse gedicht aller tijden te componeren. Een lofzang op de postmoderne mens die het ook allemaal niet meer weet met een verassende plotwending aan het einde:
(vergeet niet dat ik uren over de spanningsboog heb ge-epibreerd, dus een beetje respect graag:

Ahem:

Waarom daarom

waarom waarom

waarom daarom

daarom waarom

daarom daarom

waarom waarom

waar daar

daar waar

daar daar

waar waar

waarom daar

daarom waar

wa da wa da

da wa da wa

da da da

da da da

wa

wa wa da da

da wa da

daar waar daar

en bier.

snif, ontroerend.

ik zeg: Ako/libris/nobel prijs

popla gebruiken ze allemaal.

Suf? troosteloos? wie zei dat?

Is het eigenlijk wel suf en troosteloos, op kantoor zitten?
Je zou zeggen van wel, zeker op een vrijdag als deze.
Vrijdag is een nogal 'dooie' dag op kantoor.
Niet dat iedereen dood is. Het is gewoon een 'dooie dag'.
Veel mensen zijn vrij, de wel-aanwezigen zijn minder actief dan andere dagen in de week en ook ik hang enigszins lusteloos in mn ergonomische bureaustoel .
En dat terwijl het momenteel nog maar 10.30 is. Niet echt een opbeurende gedachte.

Maar daar staat tegenover dat ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet de enige ben vandaag als ik om mij heen kijk vanuit mijn ruime solo-kantoorruimte met uitzicht over Probleemwijk (sinds dit kabinet officieel als zodanig bestempeld) Slotervaart en Nieuw-West. Nieuw-West is overigens een verzameling stadsdelen waar grauwsluier en criminaliteit om het een mooie ecologisch verantwoorde metafoor te gebruiken: zo'n beetje qua functie heeft wat het helmgras voor de duinen is: Je ziet het overal, het bepaald aangezicht van het stadsdeel en houdt het losse zand van alle mensen, culturen en vage broodjeszaken met arabische letters die voor wervend moeten doorgaan bij elkaar.
Niet echt steekhoudend als metafoor, dat week ik.Mmaar ik vond m wel sarcastisch, vandaar.
Terug naar het hoofdmenu:
Als ik om mij heenkijk zie ik naast na-oorlogse revolutiebouw een aantal kantoren. En in deze kantoren zitten zeer hoogstwaarschijnlijk een hoop mensen als ik, gevangen achter een bureau.
Eigenlijk is het tegennatuurlijk, zo'n intensieve menshouderij, dus Troosteloos, Uitzichtloos Rebecca Loos, daar was laatst een meisje loos.
Zou je zeggen!
Maar het is een fijne basis waarop ik kan leunen terwijl ik mijn andere vrije-uitlooptijd gebruik voor de hogere zaken in het leven. Cultuur, sociale contacten
en natuurlijk bier drinken (wat de eerste twee samenvat in 1 kernachtige activiteit)
Eigenlijk ben ik dus parttime een kuddedier, samen met andere whitecollarzombies bijeengedreven in een betonnen constructie uit de koker van de hoogtij dagen van bruin 'vorm volgt functie' design, de jaren '70. Dit heeft. gecombineerd met de rigidie bouwwetgeving in Nederland, een dermate depremerend resultaat dat het sterfpercentage van patienten in het tegenovergelegen Lucasziekenhuis hoger zijn op de kamers met uitzicht op ons kantoorgedrocht dan de andere zijde, welke uitkijkt op de altijd pittoreske A10west .
Kortom, Een functionalistisch ingerichte papierlegbatterij met gipswandjes, highspeed internet en ergonomisch gevormde hulpmiddelen zodat ik mijn maximale productiviteit bereik.

Triest dus, zo zou je denken als je het fenomeen niet kent, of wel, maar dit niet als zijnde nuttig erkend!
Maar nee broeder, freest niet!
Want wat wil het heugelijke feit: Ik krijg er gewoon een bak geld voor en daarmee kan ik doen wat ik wil! MWUHAHAHAAA!
Komende week is het weer Sint Salarius (zoals Sylvia Witteman het mooi beeldend en gevoelsmatig treffend vertaald) !
Hij is vet!
Die eigen zaak, de bestseller, de miljoenendeal, die komt nog wel.

Voorlopig kan ik even rustig uit t raam staren onder het genot van een (zeker niet slecht) bakje automatencapuccino en dit stukje tikken terwijl ik weet dat ik niet de enige ben en een groen strookje met percentages en getallen voor op m'n bankrekening vul.
Het is natuurlijk een deel van het verhaal, maar op zich is het vooralsnog prima geregeld toch?

Kwalitatief Uitermate Teleurstellend

Toen ik kortgeleden een tv-programma zat te kijken over het onderwijs in Nederland hoorde ik een zodanig fantastische filosofie dat ik jullie deze niet wil onthouden:

Eigenlijk is het zo dat , zei de aan zijn indrukwekkende boekenkast af te lezen deskundige deskundige (iets wat vaak in dergelijke items gebeurd, een deskundige voor een vette boekenkast, let maar op) het zelfstandige / nieuwe leren dat in Nederland door onderwijsgoeroes van schimmig alooi wordt gepredikt een paradox oplevert; namelijk een universitaire leerstijl op het middelbaar onderwijs, terwijl het Universitair onderwijs / HBO onderwijs meer en meer verwordt tot een middelbaar onderwijsinstituut. Je moet als puber heel veel zelf doen en lekker je huiswerk Googlen, met als gevolg dat de kennis van nieuwe studenten op zijn zachtst gezegd dramatisch is ontwikkeld na een paar jaar freewheelen in een leerfabriek waar het enige echte leermoment beperkt blijft tot de uitleg van de lesmethode Ctrl C-Ctrl-V welke je door menig werkstukje heenloodst.
Gevolg: Bij de aanvang van de universitaire studie, waar (mijn hemel) inhoudelijk nogal wat eisen worden gesteld moet de gemiddelde student zodanig worden bijgetimmerd dat je bijna denkt dat je beter aan de deur hersentransplantaties kan uitvoeren, wat er niet in gaat kan er immers ook niet uit..

Uit eigen ervaring kan ik dit beamen, op de middelbare school moet je nu blijkbaar zelfstandig leren (dat weet ik dan niet uit ervaring), terwijl ik op de universiteit wordt gepamperd met regeltjes, opkomstplichtjes, tussentoetsjes en meer vieze trucs om het failliet van ons middelbaar voorbereidende onderwijssysteem met boekhoudkundige schijnconstructies te verdoezelen....(wat ik wel weer weet uit ervaring)

Al met al dus een een helder betoog en de paradox mooi geformuleerd.
Maar om het in normaal Nederlands te zeggen is het natuurlijk wel volkomen KUT!(met een T, dat heb ik vroeger in DE KLAS geleerd van mn buurjongen.)

Oud!

Soms confronteert de werkelijkheid je keihard met de waarheid.
Afgelopen zaterdag avond besloten we na een leuke maar intensieve dag met in Amsterdam second-hands afstruinen onze stressstoom af te blazen in het Patronaat.
Leuk feestje, dus gaan.
Maar meteen bij binnenkomst bleken het Lot, de Waarheid en het moet wel de Duvel zelve te zijn geweest een monsterlijk pact te hebben gesloten om ons eens en voor altijd stevig met de neus op de feiten te drukken.
Wat bleek het geval, de gemiddelde leeftijd bleek minstens de helft van mijn eigen jaartelling te zijn in deze door subsidie boven de middelmaat uitgetrokken, tot Poptempel gebombardeerde dorpsdisco.
Om Menno Kooistra zijn zieke,zieke beeldverhalen bundel (vanaf 21 maart in de winkel! plug plug!) zie www.bloeddorst.nl te citeren: Horror!

Overal om ons heen in de langzaam tot haar maximum gevulde zaal confronteerde de wereld ons met een dermate grote hoeveelheid pubers dat een welgemikte bom het lerarentekort acuut op zou lossen...
En ik kan je zeggen, dat is, om de burgemeester van Hiroshima te citeren bij het zien van de paddestoelwolk in augustus 1945; 'he jakkes'.

We houden het er maar bij dat het een speling van het Lot was en dat we de volgende keer niet in de klauwen vallen van een dergelijke ongeremde kudde testosteronknaagdieren die 2 Unlimited tot 'voor mijn tijd' rekenen.

Eerdere bezoeken bleken niet zo confronterend, de gemiddelde leeftijd lag een stuk hoger, zodat dat we gewoon zonder meewarige blikken ons ding konden doen. Daarom houden we hoop voor de toekomst. Echter, als dit een voorbode is voor de komende jaren, dan denk ik dat die quarter life crisis niet lang op zich zal laten wachten...

Ik ga maar vast sparen voor de Porsche, de Harley en de wereldreis, schijnt er bij te horen tegenwoordig. Kan ik mooi financieren uit uitgespaarde toegangsbewijzen!

Boekenweekgeschenk

Gistermiddag heb ik voor de vorm een paar boeken gekocht om aan het minimumbedrag te komen om het BoekenweekGESCHENK te bemachtigen.
Dat is gelukt! En wel met een prachtig literairwerkje genaamd 'Dirkjan pocket'. en een heel leuk boekje, Its not how good you are, its how good you want to be, van een reclamehotemetoot uit Groot Brittenland. Het boekenweekgeschenk ligt inmiddels op de kast, een eerste poging het bescheiden werkje te lezen is zeker niet tegengevallen. Dat wordt leuk dus, wat je bij oom Geert ook wel mag verwachten natuurlijk.
Maar over de andere prachtwerken:
Dirkjan is qua diepzinnigheid en eruditie natuurlijk onovertroffen in de geschiedenis van het Nederlandsch beeldverhaal en zijn uitbeelder, beeldend kunstenaar en filosofisch woordgoogelaar pur sang, Mark Retera voor ondergetekende God zelve..
Ik hoor je denken: oud nieuws, tell us more!

Welnu, voor de kiezen zul je het krijgen:
Dat andere boekje, dat in de aanbieding was, dient even geplugd te worden! Het past in de categorie: snelle lezing voor een leuken inspiratie of gewoon positieve dingen op papier zien!
Geen 'Alchemist' achtig gewauwel over je gevoel en allerlei metaforen waar de cliches als vette sju op je geprakte aardappels drijven.Het bewuste best-selling pocketwerkje staat wel bij ons in de kast hoor, daar niet van, maar ik hoop dat je snapt dat ik er weinig mee op heb.
Ik zie de boeken van Coelho als een literaire versie van een Bob Ross schilderij: ogenschijnlijk makkelijke schilderijtjes, gemaakt door een dodelijk saaie man waar je toch stiekem heel rustig van wordt en wegdroomt dat het leven net zo makkelijk is als voor deze rijk gecoiffeerde man achter zijn schildersezel.De boodschap van Bob Ross is 'Happy painting', die van Coelho zou kunnen zijn: Happy living, of iets dergelijks.
Het geeft je een goed, rustig gevoel, lekker, hele volksstammen zien dit als inspirerend,maar uiteindelijk veranderd er weinig.
Nee, dan dit boekje; een simpele uitgave met een leuke layout wat natuurlijk een vereiste is voor deze snelle jongen (Je bent een bluffer,je blijft een Bluffer, vrij naar de serie uit de jaren '80) met hierin allerlei inkoppertjes, die kloppen en waar je spontaan zin van krijgt om iets nieuws te gaan doen/bedenken/verzinnen/ontwerpen ondernemen et cetera enzovoorts.
Uiteindelijk is het dus eigenlijk net zo overbodig als de Alchemist. Maar het belangrijkste en in mijn optiek meest prettige verschil met deAlchemist is dat het niet meer pretendeert te zijn dan wat het is: een simpel boekje voor een leuke snelle read en een goed gevoel na afloop, verpakt in een leuk gelay-out jasje.
Kortom, een aanrader voor een ieder die eens in een motivatiedipje zit en iets wil lezen wat hem/haar snel en effectief constructief voor de gek wil laten houden door een reclamejongen die uiteindelijk meer overhoudt aan dit werkje dan jijzelf en daar ook niet moeilijk over doet, het ligt er duimendik bovenop!
Mij mag 'ie zijn praatje verkopen (dat heeft ie inmiddels ook gedaan dus)
Happy reading!

Een enge gedachte...

13 maart 2007

Mijn vriendin is gisteravond een avondje weggeweest.
Hartstikke leuk, met haar vader naar Sanne Wallis de Vries in Carré.
Prima en bovendien een niet te versmaden buitenkansje, maar toch vind ik het opvallend dat ik bijna de Dijk ga geloven als ze er niet is en niet net zoals mij ’s avonds op de bank zit te vegeteren als een bankaardappel met Coloradokeverbesmetting.
In je eentje een dergelijk meelijwekkend bestaan ondergaan is toch anders.
Gedeelde smart is halve smart zullen we maar zeggen.

Nu moet ik de zaak ook niet overdrijven, het is niet zo dat ik als een soort tjernobylkindje die net is beroofd van haar enige vale vergeelde barbie (de laatste herinnering aan haar hele door ernstige door straling ontstane afwijkingen uitgeroeide familie) ,waar bovendien je nieuw aangeschafte geigerteller een acute meltdown van krijgt, in een hoekje zit af te wachten tot ik pijnlijk en alleen aan mijn dieptreurige einde kom.
Nee, hoor ik vermaak me prima, hoewel het wel vreselijk inspirerend is om je tot een dergelijke homealone blues te laten verleiden. Lekker! Pizza, slechte tv en maar poëtische gedachten met de bajonet uit hun loopgraven drijven, hoppa, one way ticket to inspiratiedorp! Lijden zult ge! gij artist die ge zijt!

Over dat alleen thuis en dat dat dan niet leuk is idee; Na toch wel een aantal jaren samen lijkt het wel alsof je, zoals veel mensen die langer bij elkaar zijn zeggen, ‘lastiger loskomt van elkaar’.
Het is geen enkel probleem om met vrienden of alleen iets te ondernemen zonder mijn telefoonrekening naar de maan te schieten of een constant gevoel van hysterische heimwee te voelen opborrelen.
Nee hoor dat gedrag is nog altijd prima onder controle te houden zonder zware medicatie en rondzoemende helicopters met enge mannen die voorzien van verdovingsgeweren op jacht zijn naar die losgeslagen psychoot.. ik. Het is alleen wel veel leuker MET haar dan zonder. En als je dan zoals ik gisteravond zelf je rijke sociale leven niet leidt maar thuisblijft, dan is dat ook een situatie waarin je denkt. 'Goh,bezoek, oh nee, ik hoorde mijn gedachten net galmen door die veel te lege woonkamer'.

En dat is grappig, want vroegah, toen ondergetekende nog eenzaam en alleen dacht dat de wereld een paradijs was waar je voor instant happiness: ‘just ad water’ inbeeldde, dacht ik dat ik ‘nooit zo zou worden’. Dit is natuurlijk niet zo, just ad beer is het werkelijke devies, maar ik had werkelijk het schattige (om het met een eufemisme van heb ik jou daar uit te mogen drukken) waanbeeld dat ik als een soort Steve Irwin goes Hector Malot mijn dagen zou slijten in een halfdichtgetimmerde jeugdherberg in een buitenwijk van Lloret de mar, lurkend aan slecht bier, mn magere centen schrapend met vakkenvullen in de toeristensuper en mijn door mijn harde arbeid danig tanende lusten botvierend op een afgeschreven prostituee met ernstige tandplak als enige sterke eigenschap.
Nou ja, dat beeld nuancerend; meer dat ik op een kantoor alleen in een hoekje zou zitten en mijn pensioen zou afwachten. Dat andere had nog wel iets fatalistisch-nihilistisch-puberaal-afzetterigs ,maar het werkelijke scenario zou ronduit droef zijn, mijn einde roemloos, eenzaam, verguisd en dat alles zonder dat ik tot heilige zou worden uitgeroepen door Rome. Iets dat nog wel eens wil gebeuren met rare kerels in vieze kleren die 10 jaar in een grot gaan zitten rukken om er uit te komen en te claimen dat ze God hebben gevonden. Ik zou zeggen; De nieuwe Tarzan! Call me Phil!

Hoe anders kan het lopen, ‘Het kan verkeeren’!!
Nu, een paar jaar later zit ik in een schitterend huis met een leuk sociaal leven en, god behoede me, met een prachtige vriendin die, als ze een avondje naar Carré gaat met r vader, gemist wordt. DOOR MIJ! De pijlstaartrogbezwerende eenling met knapzak, verwoest zoekend naar een goedkope mondhygienist in de stoffige straten van de Costa Brava..
Ik!
Mooi he!.
En toch, eigenlijk is het een beetje treurig tegelijk,
Want misschien ben ik stiekem wel volwassen aan het worden.

Dont's op Rokjesdag

Met de komst van de eerste weinig bescheiden zonnenstralen (of is het zonnestralen?) van 2007 ontstaat wat Martin Bril het fenomeen 'Rokjesdag' noemt.
Dit is, zo stelt onze ouwe viespeuk, dat alle vrouwen in Nederland zich te buiten gaan aan weinig verhullende en zinneprikkelende (of is het zinneNprikkelende?) stoflappen om hun al dan niet welgevormde lichaamsdelen.

Nu scheen de zon de afgelopen dagen uitbundig, net als dat hij dit overigens nu naargeestig in mijn beeldscherm weerspiegeld en mijn ogen tot focuswanhoop drijft.
Maar heeft ondergetekende een signaal, een glimp, een oogwenk van dit door dhr. Bril zo bejubelde moment in het jaar opgevangen? nou?
NEE. UITROEPTEKENS.
Ondergetekende moest zijn dakterras zomerklaar maken, een fout die ik via deze weg iedereen wil besparen!

Het dakterras, dat in de afgelopen jaren nauwelijks gebruikssporen heeft opgedaan gezien de kiloos rivierslib die vanuit de dakgoten als gletsjermorenes zijn opgehoopt door het ontbreken van behoorlijke afvoer en de troosteloze, gebarsten grijze stoeptegels die het bekleden als een estetisch Sodom en Gomorra, oogt bij het aanvangen der arbeid als een patient waar zelfs paleatieve sedatie een te licht middel voor zou zijn. Zelfs een leuk zonnetje wist hier weinig meer van te maken dan een verdwaalde parkeerplaats voor een uitgewoonde en sinds 1995 gesloten vestiging van Seats en Sofa's, compleet met scheefgezakt Heras-hekwerk en opschietend onkruid tussen de nutteloze vloerbedekking.
Treurig dus.

Maar goed, de zon schijnt, dus monter begin je de meer-dan-100 stenen terrastegels in stoffen boodschappentassen van een enge trap af te zeulen en nieuwe vlonders omhoog te slepen. Dit alles om na twee uur zweten en ontslakken tot de constatering te komen dat de naweeen van last-nights bachenaal het toch al nihile wiskundig vermogen tot onder nul heeft gereduceert.
Ergo: in plaats van de benodigde 35 vlonders had ondergetekende er 15 gehaald.
Ze zijn immers, zo constateerde ik monter en met een besmuikte grijns op mijn gezicht in de Gamma, fier op mijn ongetwijfeld scherpe analytisch vermogen, 50 bij 50 cm. Het terras is 7 m2, dus een halve meter per vlonder. Dit betekend dat 14 a 15 van die hardhouten vloerdelen nodig zijn voor je hele terras.
Dat hierbij voor het ongetwijfeld hersencel ontziende gemak vergeten was dat mijn ex-wiskundeleraar bij het horen van deze kronkel het volgende oversteekprobleem op het spoor bij Haarlemmerliede zou worden laten we hier even buiten beschouwing. Wel leverde het een extra plezierritje naar de welbekende Bouwmarkt op met meer scheldwoorden per vierkante meter dan Baghdad-West , waar nogmaals 20 hardhouten vlonders ingeladen werden.
Want even voor de gelijkleeghoofdigen danwel calculativly challenged onder ons: mijn prachtige wiskundige analyse was fouter dan Mussert in de oorlog.

Deze nieuwe lading duurzaam verwoest tropisch paradijs moest vervolgens ook nog de trap op en netjes gelegd. Maar dit was gelukkig iets waar mijn vriendin, minder katerig, dus beter georientieerd zich goed van kwijtte.
Deze eerzame taak deed zij overigens in een oude spijkerbroek, niet in een rokje.
Waarmee ik tot de kern van de zaak kom:
Dat ik dientengevolge de hele dag niets anders heb gezien dan met verf besmeurde kerels in het gezelschap van geirriteerde vrouwen die ook langzaam tot het besef kwamen dat de leuke dakkapel en isolatie van hun zolderkamer het maandbudget voor de Leuke Rokjeswinkel opslokte.

Conclusie: wat die Martin Bril allemaal verzint is prachtig, maar ga op rokjesdag in godesnaam NIET je terras pooieren, want de enige bos hout voor de deur die je ziet is de stapel vlonders die je nog naar boven moet slepen, meewarig en apatisch aangegaapt door je door 30 jaar een Herman Brood achtige-achtig-levenstijl aan te hangen enigszins doorzichtig ogende buurman die voor de al even ontketende gevel van zijn woonhuis dat in de beste bidonville nog voor leedvermaak zou zorgen zijn motorfiets staat te poetsen.

Aldoende leert men, op naar Rokjesdag 2008 dan maar.

Ik ga vaak met de trein.
Omdat ik nu eenmaal van hoofdstad naar hoofdstad moet reizen voor werk, studie en her-en der een sociaal pretje kom ik nog wel eens in contact met gele sleeen, rails, mannen in blauwe pakken en, met name 's ochtends vroeg en zo rond 17.00: RIJEN mensen die hetzelfde moeten danwel willen danwel allebei niet, naar Amsterdam en weer terug in dat Grote Gele Gevaarte; de dubbeldekstrein.

Nu heb ik de mogelijkheid gehad om de prachtige studie Personeel en Arbeid te doen en zowaar af te ronden in een delirische bui, daarom heb ik af en toe geheel zoals het een beroepsdeformist als ik betaamt een theorie over werk en treinen.
Nu voel ik de inkopper: werk en treinen, werkt niet hahahaha.
ja, leuk.
Maar dat bedoel ik niet.
Ik doel erop, zoals ik eerder vorige week al schreef, dat wanneer het aankomt op een plek versieren in een overvolle dubbeldekker met comfortabele en uitnodigende groen-sky-lederen bankjes, de mens zijn natuurlijk jachtinstinct weer terugkrijgt.

Zo ook vanochtend, het is vast herkenbaar. Wanneer de trein, al enigszins gevuld met gelukkiger passagiers van een eerder en vast rustiger station Haarlem CS binnenrolt ontstaat er een soort onrust op het drukke perron. de mensen die op een bankje zaten staan op en lopen naar voren, terwijl de mensen die al stonden met verhoogde hartslag scherp opletten WAAR DE DEUREN UITKOMEN! Ik bedoel, als de deuren vlakbij je opengaan, meer kans op een zitplaats, dus goed.
Ergo, deuren niet dichtbij, kans nihil.

Wanneer de deuren van de trein opengaan hebben de meeste mensen nog de tegenwoordigheid van geest om de mensen die toevalligerwijs Haarlem als eindpunt hebben er uit te laten. Maar als het even kan, en dat kan bij dubbele deuren, stappen de eerste mensen al snel in bij de ene deur terwijl de arme uitstappers zich langs de door de eerdere instappers onrustig wordende andere wachtenden persen, al dan niet slepend aan een roestig model vouwfiets. Dit is het moment dat de focus van alle instappers op scherp staat en iedereen denkt 1 missie, 1 taak: zitten. Samen voor ons eigen.

Nu is mijn theorie: als we dat gevoel bij mensen nu eens vasthielden. creeer een situatie waarin mensen dat oerinstinct, dat jachtzintuig geprikkeld wordt. 1 missie , 1 taak. Daar bouw je nog eens een nieuwe economie mee. Wedden dat we binnen no-time bovenaan de wereldranglijst staan als economie?

En zo kan het zijn dan nationale zeiksport 1, zeuren over de NS, opeens vreselijk fout te zijn. Immers, het zal in retrospectief blijken dat het juist die gele gevaartes met te weinig zitplaatsen waren die het meest competetieve, meest ondernemende in de mens losmaakte waardoor toekomstig een rijk en welvarend leven zal hebben.

Ik weet het zeker, kan niet misssen.
Jan Peter, je kunt me bellen!

MOORDDADIG GOED

HET KLINKT MISSCHIEN EEN BEETJE RAAR
MAAR IK BEN GEWOON
EEN MOORDENAAR!
EEN MOORDENAAR!

Nee, geen lijn 5 en ik stond stijf van de hik enzo, gisteravond in de Bijlmer Bierhal een VET concert meegemaakt van de Killers! En boy ze killde 'm stevig.
Het was hard, het was ontzettend strak en bovendien zag het er zowaar uit alsof de jongens (want dat zijn het, gezonde vrolijke olijke boys uit Vegas baby YEAH!) er een beetje zin in hadden.
Ik heb ze niet op minpuntjes kunnen betrappen, wat ook absoluut niet mijn insteek is als ik naar een concert ga. Als een soort Max Pam aan de zijlijn staan te chagerijnen met de bedoeling dat ene zwakke moment te vinden om vervolgens een eigen-verotte-leven-compenserende KUTrecensie te schrijven die jouw onvermogen op een behoorlijk leven maskeert ten koste van de kwaliteiten van anderen.
Dat dus niet, maar voor Max-Pams onder ons, het enige momentje was dat 'DE HIT' somebody told me' toch enigszins op de cruise-control ging naar het einde toe.

Verder eigenlijk geen zwakke momenten. Lekkere muziek, lekkere band.
Alleen jammer (als ik toch een beetje mag M.P'en) dat het een dermate 'Heel Populaire Band' is dat het ook mensen trekt waarvan jeje afvraagt, WHY, MY GOD, WHY! van die domme blonde wijven die met de armen over elkaar en leuke kapseltjes druk staan te roken en in elkaars oor te tetteren,(bijvoorkeur vlak voor je neus) en waarschijnlijk zijn meegekomen omdat het 'in' is en omdat hun vriendje niet te vertrouwen is in een zaal met meer van dergelijke mierzoete-alcoholische-limonade-prostituees.
Een advies: Als je dan toch de Max-Pam wil uithangen en mensen wilt wegjagen om je eigen op-de-bodem-van-een-diepe-donkere-stinkende-beerput-leventje op te krikken, zeg t dan tegen hen.
BLIJF THUIS!
Mocht je niet zo zijn en de MOORDENAARS zijn in je block, check ze, voordat je vierkant bent.

Heel even:
Mij is het nog nooit overkomen, verslapen. Hoewel, een enkele keer heb ik wel eens de wekker niet gehoord, al dan niet per ongeluk, maar de rode draad bij deze schandalige luiheidsattaques was een van de drie D's: Drank, Droom of D'r niet uit willen.

Zoniet vanochtend. Na een dermate drooggelegde avond dat Al Capone een fortuin had kunnen verdienen in de illegale whiskeysmokkel ging ik gewoon op tijd naar bed, waar ik na het lezen van een prachtig stukje leo-blokhuis muziekliteratuur slash journalistiek rustig in slaap denderde.

en vanochtend werd ik, hoofdpijn van het gebrek aan drank en zonder droom ruw uit mn 'rustig-wakker-worden-stemming-want-anders-wordt-je-HEUL-HEUL-Chagerijnig gerukt met een zijdelingse blik op onze meerdanbejaarde wekkerradio, die OF ernstig ruisend een veels te vrolijke radio-deejay de ether inknettert of een dermate irritante piep produceert dat de rest van de dag bij voorbaat al meevalt. Wat op zich een hele gerusstelling is.
Wat wil het toeval: Ik had de wekker niet gezet!
D nr. 4: DOM!
Dus geen 'rustig-wakker-worden-stemming-want-anders-wordt-je-HEUL-HEUL-Chagerijnig' sfeer vanochtend, nee
K*T! Rennen!
Dus nu zit ik hier, HEUL chacherijnig te wezen met uitzicht over Amsterdam West, een busremise, een bouwplaats, een tramlijn, een metrolijn.
En er was geen irritante piep die de rest van de dag mee laat vallen
-Zucht van ellende-

Lastig, computers.
Zo kom je vol verhalen terug uit het fantastische en bescheiden pittoreske Valencia, zo zit je vier hele dagen later te meesmuilen op je werk omdat al die verhalen het weekend niet hebben overleefd.
Reden: mijn computer wilde mij maar niet toestaan om mijn blogspotbehandelingsmenuutje te openen waarmee ik tot het walhalla waar ik nu ben toe kan/kon treden.
Toegegeven, ik had ze op een andere manier kunnen opschrijven, dat heb ik niet gedaan. De frustratie over deze genadeloze nederlaag tegen mijn in dof grijs/wit kunstof uitgevoerde vijand genaamd 'Computer' was eenvoudigweg te groot.

Ook had ik een schitterend verhaal met dito plaatjes bedacht waarin op ludieke wijze de exentriciteiten van de door ons bezochte stad op onnavolgbare wijze in beeld waren gebracht.
Ook dit, dames en heren, is niet gebeurd.

Rest mij een eenvoudige constatering dat ik het heel leuk heb gehad, evenals mijn hoogstaantrekkelijke vriendin.

Misschien dat de foto's binnen niet afzienbare tijd zich toch nog een weg vinden richting mijn beeldscherm. Dit nadat ik al mijn via fotoshop toch nog her en der gepimpte exemplaren op de juiste wijze heb opgeslagen, wat momenteel niet het geval is. Dit staat een behoorlijke weergave op de computer, alswel in het fotoboek behoorlijk in de weg. Opnieuw, u voelt hem al aankomen, een deceptie van jewelste.

Wil ik nog wel even een panoramafoto met jullie delen die gisteravond is geschoten met de meer dan ubercoole nieuwe digicam-telefoon met een klokje erop van M.K, aanstormend beeld-literair talent en greppelpoeet pur sang.
Wacht, dat gaat niet, want dat staat mijn werkpc momenteel niet toe, een digitaal ongelukje komt nooit alleen.

Rest mij niets meer dan een welgemeende groet en een wie weet tot later.

Oh ja, toch even pluggen:

www.bloeddorst.nl!
kijkt en huiver!!
zieke ,zieke, ZEEEEEER GRIEPERIGE zaken!!!!
wie weet staat er wel een strip in over mensen met kwalijk opererende computers en datebestanden die het bloed onder je nagels vandaag halen....
Wie weet dat Marlon Brando daar aan dacht toe hij murmelde: the Horror, the Horror...