Ik ga vaak met de trein.
Omdat ik nu eenmaal van hoofdstad naar hoofdstad moet reizen voor werk, studie en her-en der een sociaal pretje kom ik nog wel eens in contact met gele sleeen, rails, mannen in blauwe pakken en, met name 's ochtends vroeg en zo rond 17.00: RIJEN mensen die hetzelfde moeten danwel willen danwel allebei niet, naar Amsterdam en weer terug in dat Grote Gele Gevaarte; de dubbeldekstrein.

Nu heb ik de mogelijkheid gehad om de prachtige studie Personeel en Arbeid te doen en zowaar af te ronden in een delirische bui, daarom heb ik af en toe geheel zoals het een beroepsdeformist als ik betaamt een theorie over werk en treinen.
Nu voel ik de inkopper: werk en treinen, werkt niet hahahaha.
ja, leuk.
Maar dat bedoel ik niet.
Ik doel erop, zoals ik eerder vorige week al schreef, dat wanneer het aankomt op een plek versieren in een overvolle dubbeldekker met comfortabele en uitnodigende groen-sky-lederen bankjes, de mens zijn natuurlijk jachtinstinct weer terugkrijgt.

Zo ook vanochtend, het is vast herkenbaar. Wanneer de trein, al enigszins gevuld met gelukkiger passagiers van een eerder en vast rustiger station Haarlem CS binnenrolt ontstaat er een soort onrust op het drukke perron. de mensen die op een bankje zaten staan op en lopen naar voren, terwijl de mensen die al stonden met verhoogde hartslag scherp opletten WAAR DE DEUREN UITKOMEN! Ik bedoel, als de deuren vlakbij je opengaan, meer kans op een zitplaats, dus goed.
Ergo, deuren niet dichtbij, kans nihil.

Wanneer de deuren van de trein opengaan hebben de meeste mensen nog de tegenwoordigheid van geest om de mensen die toevalligerwijs Haarlem als eindpunt hebben er uit te laten. Maar als het even kan, en dat kan bij dubbele deuren, stappen de eerste mensen al snel in bij de ene deur terwijl de arme uitstappers zich langs de door de eerdere instappers onrustig wordende andere wachtenden persen, al dan niet slepend aan een roestig model vouwfiets. Dit is het moment dat de focus van alle instappers op scherp staat en iedereen denkt 1 missie, 1 taak: zitten. Samen voor ons eigen.

Nu is mijn theorie: als we dat gevoel bij mensen nu eens vasthielden. creeer een situatie waarin mensen dat oerinstinct, dat jachtzintuig geprikkeld wordt. 1 missie , 1 taak. Daar bouw je nog eens een nieuwe economie mee. Wedden dat we binnen no-time bovenaan de wereldranglijst staan als economie?

En zo kan het zijn dan nationale zeiksport 1, zeuren over de NS, opeens vreselijk fout te zijn. Immers, het zal in retrospectief blijken dat het juist die gele gevaartes met te weinig zitplaatsen waren die het meest competetieve, meest ondernemende in de mens losmaakte waardoor toekomstig een rijk en welvarend leven zal hebben.

Ik weet het zeker, kan niet misssen.
Jan Peter, je kunt me bellen!