KIJKgedrag.

luitjes:
Kerst 2005, gelukkig hebben we de foto's nog..
Ik vraag me af of ze dat vorig jaar ook inThailand hebben gezegd, hoewel me dat best logisch in de oren klinkt. Ik bedoel; je komt je bed uit, gaat zwemmen, gaat ff t dorp in, Tsunami, Hotel Weg, Sta je dan. En dan zal je maar een domme cynische familie thuis hebben zitten waartegen je zei ' nou dat hotel is echt FAN-TAS-TIES, en dan zei je familie ' Ja ja, derdewereld hutjes waar je door zo'n bebaarde handdoekkop uit je bed wordt geblerd van die islamietiese kerktorens om 5.00 uur 's ochtends, ja, leuk ja..
Dan denk je wel, ' gelukkig heb ik de foto's nog.' Anders denk je alleen maar, he, wat nat hier.. ..
Daarover trouwens nog een filosofische overpeinzing:
Thailand heeft nu zo'n warning-system, waarmee mensen op tijd gewaarschuwd en geevacueerd kunnen worden..
Zal de regering nu ook ontruimen als iemand ' nattigheid voelt' ...
Daar moets ik ineens aan denken, tja, het zal wel vakantie zijn.
Maar dat terzijde, en niet terzake.

Ik heb goed slecht nieuws, voor degenen die dit lezen (ik heb inmiddels 15 hits, altijd nog meer dan Guus Meeuwis volgens mij, HA!) al geen nieuws meer, maar toch.
Mijn moeder is vandaag geopereerd aan haar oog, of teminste, een van de twee. Door een inschattingsfout bij de telefonische diagnose van de arts-assistent heeft mijn moeder door haar welwillende cooperatieve instelling een permanente blessure opgelopen, namelijk grotendeels gezichtsverlies. En dan niet a la Feynoord Ajax 2-1 gezichtsverlies, wat ook erg is, maar anders. Nee, gewoon, eerst kon ze met het oog kijken, nu niet of nauwelijks meer. Daar kun je trainers voor ontslaan, Klaas Jan Huntelaar contracteren, die Champions League haal je niet meer, nooit meer.
Maar ze maakt t goed, de operatie is goed verlopen qua manier waarop t verlopen is, om het in voetbalsferen te houden op z' n Cruyfiaans gezegd.
De controles gaan nog wel een tijdje duren, en het oog zal nog wel met allerlei door dure Research en Development tot stand gekomen pleisters en bandages zijn afgedekt voor de komende maand, maar de eerste horde is, hoewel hij net wat te ver in het achterveld was geplaatst, met succes genomen. De mensen waren bovendien heel aardig en zorgzaam.LUMC Leiden.. TOPziekenhuis!
Maaaarrrrrr...
Dan kom ik nu bij het hart van mijn stukje.. LEKKER FF ZEIKEN!!!
Even maar, dan hou ik er ook over op, maar ik vindt het een godspe vindt dat iemand die het hardste schreeuwt de meeste en beste zorg en aandacht krijgt en degenen die zich cooperatief opstellen de fallus-achtige zijn.
Ik vindt het een grof schandaal dat mijn moeder het slachtoffer is van de schreeuw -en ellebogencultuur waar de gezondheidszorg in zit. Of deze nu afglijdt of door privatisering verwordt tot een soort first come first serve mentaliteit weet ik niet, ik ben tenslotte geen deskundige. Wat ik wel weet is dat er een onnodige situatie is ontstaan die mijn moeder had kunnen voorkomen door te drammen, zo zei de oogarts die schrok van de conditie van mijn moeders oog, toen zij dit een week (!) na het telefoontje van mijn moeder zag. De OOGarts zei dit, om in de kerststemming te blijven.. JEZUS CHRISTUS!
Denk even met me mee: Als dan een arts-assistent de boot afhoudt om zoveel mogelijk zeurkousen buiten de deur te houden dan kan ik daar inkomen, tot het moment dat mijn moeder blijkbaar het slachtoffer wordt van het fenomeen drammers; de mensen die WEL een grote bek tegen de assistent geven en dus hun zin krijgen.
Ik kan mij met de beste bedoelingen in de wereld niet voorstellen dat de hele week van die oogkliniek gevuld is met mensen die alleen maar ZEER ernstige oogproblemen hebben, zoals mijn moeder, die langzaam blind wordt.
Er zitten waarschijnlijk een hoop tussen die het niet ECHT nodig hebben ,maar wel bijdehand genoeg zijn om zich er tussen te wurmen. Vervelende drammers die doorbijten tot ze hun zin krijgen, net als van die vervelende kinderen in de supermarkt bij de Haribo-schappen.
Ik hoop dan ook dat diegene die mijn moeders ruimte heeft ingepikt en nu lekker dankzij wat oogdruppeltjes van dat nare droge gevoel op het ooglid af is en WEL een lekkere kerst heeft gehad.
En dat de arts-assistent binnenkort van de douglasbon (die ze kreeg omdat ze ' de boel zo goed onder controle houdt' ) die ze van het oogcentrum dankzij haar fantastiese professionaliteit een lekker luchtje koopt. Zo kunnen de mensen die door niet te zaniken, te zeuren en te zieken hun zicht kwijtraken ook genieten van hun professionaliteit maar helaas medische incompetentie.
Rest mij te zeggen dat als zelfs de arts moet zeggen dat iemand harder moet zeuren neem ik dan maar ter harte..
Dus, advies aan iedereen die iets medisch van welke aard dan ook moet ondergaan,
Wees een bitch ,wees een klootzak, wees een naar vervelend persoontje.
En voedt je kind ook niet als een braafje op, braaf zijn schaadt de gezondheid. Je moet je kind leren trappen, zeiken, bijten, zaniken, doordouwen, konkelen, sluw zijn..daar wordt je beter van. het is niet bepaald bevorderlijk voor de maatschappij, maar die geeft when push comes 2 shove ook geen fuck om jou, dus who cares.

O , HARD EN ZIELIG, MAARTEN, JE LAAT JE ZO MEEVOEREN IN JE EMOTIES, JE GAAT ZO LOS.. DOE VOORZICHTIG, WAT DOE JE MET DAT JACHTGEWEER*..... VOLLEDIG SUBJECTIEF, MAAR OOOH ZO LEKKEER!!!

Zoals de advocaat zij die net de rechtszaak tegen de heineken thuistap voor Philips had gewonnen:

























(met dank aan www.nozzman.nl (tjek de laatste over de koopgoot, is ook vet)

Dan ga ik nu lekker bij mn vriendin op de bank zitten, die is niet helemaal lekker.
KIJKEN (!) of ze nog een kopje thee nodig heeft.


*(DAT LAASTE WAS PUUR ILLUSTRATIEF HOOR, MAARTEN HEEFT GEEN JACHTGEWEER, RED.)

Kerstmoos.

Vakantie,

Of, als ik zo vrij mag zijn om een van de vele goeroes van de patatgeneratie, Madonna, te citeren, ' Holideheej' !
Na maanden van woest gezwoeg op werk, studie, stukjes schrijven, ruzie maken op je werk, stukjes schrijven en daarna nog iets aanje werk doen ook om vervolgens ook maar een weblog te beginnen (alsof we nog niets te doen hadden) heb ik vandaag officieel helemaal NIX.
Voor vandaag bombaardeerde ik mijzelf tot fervent en groot voorvechter van de ideologie van de generatie NIX (als je NIX bent, kun je alles nog worden, want alles ZIJN dat is pas NIX, en heel druk bovendien, alles zijn, maar dat terzijde, laat staan terzake). Ik bracht dit idee daarom vandaag hard in de praktijk, wat apart is, want normaal doe ik er NIX aan, wat mij doet vermoeden dat de ironie van het leven hier hard aan het werk is.
Ik heb dus geen studie, geen werk, no nothing gedaan, maar natuurlijk gaat zo'n dag dan toch weer langzaam verloren in de klauwen van het dagelijks leven:
Kerstboodschappen, afwassen, was ophangen (EN opvouwen), de kat aaien... oh ja, Mevrouw Moos.

Laat ik maar met de deur in huis vallen, we hebben thuis een kat. De meeste mensen die de moeite nemen om deze onzin te lezen zijn veelal (alledrie, mijzelf meegerekend, om Metellica, nog zo'n woordvoerder a la Madonna, te citeren: ' Sad But True' ) vrienden en bekenden, dus voor hen is dit een vorm van het overbodig volschrijven van hoogstnoodzakelijk WWW ruimte.
Voor diegene die toevallig hier terechtkomt en nog niet is afgehaakt; leest u even mee en knik instemmend.
De kat, ik moet trouwens poes zeggen, is een mevrouw, Mevrouw heet Moos en staat hieronder weergegeven in een voor haar karakterstieke pose.

Een blik op deze linkerfoto en het is duidelijk; Mevrouw Moos is intelligent, HEEL intelligent. Met een scherpe blik die zelfs bij Einstein nog niet is ontdekt op tot op heden bekend geworden afbeeldingen of beelmateriaal (misschien komt het nog) bekijkt zij de wereld (ons huis) met een analyserende inslag die nietsverhullend een soort meewaren in zich heeft. Alsof Moos het al weet: die twee (ik en mijn fantastische vriendin, Nienke, over haar later vast meer) zijn reddeloos verloren, maar als ik maar op gezette tijden zorg dat ze mij kunnen voeren, dan houden ik het laatste beetje menselijkheid dat hen rest in stand.
Moos is dus een wereldverbeteraar, dat is mijn theorie. Een soort 3fm-dj voor Congo, maar dan zachter, hoewel mij het haar van Giel Beelen ook best zacht lijkt, volgens mij wast hij met conditioner, maar ook dit terzijde en niet terzake.
Haar blik van mededogen heeft echter ook iets fatalistisch in zich, alsof ze zich realiseert wat voor onheil haar vertrek , of een moment van verslapping aanricht, dus wat haar grootse taak, haar haast- Atlas gelijke torsen van de last van onze kleine en bovendien lelijk beplavuisde leefwereld als ' Poes-van' impliceert.
Haar positie is daarom zorgvuldig gekozen, achter een verzameling literatuur spreidt Mevrouw Moos met haar ondoorgrondelijke blik haar superioriteit jegens welk ander levend wezen op deze aarde dan ook (en wie weet daarbuiten) tentoon. Met deze foto, ik zou haast willen zeggen 'staatsiepotret' ,laat zij blijken dat wij schepsels God niets te vrezen hebben, Mevrouw Moos waakt.
Pratijkvoorbeelden van haar gedrag zijn legio, pre-emtpive strikes worden niet geschuwd. Naast haar sociale gedrag rond de etenstijden is mevrouw (altijd met twee woorden spreken tegen mevrouw is een ongeschreven regel, WET zelfs) zoals het de ware leider betaamd niet bang geweld te hanteren om onze wereld te redden.
Zo heeft zij een hekel aan kerstballen, alsof ze deze als potentiele gevaren voor ons bestempeld, die met bruusk geweld zonder genade geliquideerd moeten worden. Inmiddels zijn drie ballen uit onze rijkversierde boom (ook wij ontkomen niet aan deze heidense uiting van een christelijke traditie) op het slagveld in de strijd om het biologische evenwicht in ons huis gesneuveld. Als Hingsten, Kleppers en Houtmannetjes van glas liggen zij rondom de boom uiteengespat te wachten op forensisch onderzoek. Het is echter vaker de kruimeldief die hun plotse einde uit het zicht verdrijft. Deze afrekeningen zijn noodzakelijk, het stelt onze toekomst en daarmee haar eten veilig . De voedselketen moet in stand blijven, wij zijn slechts radertjes, mevrouw is de top.
Rest ons niets anders dan ons te schikken in dit lot, hoewel we haar vanzelfsprekend dankbaar zijn voor haar sociale, ik zou letterlijk willen zeggen bovenhumane opstelling.
Ik kan mij voorstellen dat sommigen misschien vraagtekens stellen bij deze interpretatie, dan zeg ik meteen, helemaal gelijk, je kunt er vraagtekens bij stellen. Mevrouw Moos is dermate intelligent dat haar denkniveau door ons stervelingen nooit bereikt zal worden, waardoor de ware doorgronding van haar rijke geest onmogelijk zal blijven totdat evolutie ons terugplaatst op het voetstuk waar de mens stond voordat wij gedomesticeerd werden door de Kat.
Een diepe buiging voor onze Moosias is daarom op deze kerstavond 2005 op haar plaats. (buig)

Enfin,eigenlijk wilde ik nog veel meer vertellen over mijn dag van leegte en kaal vertier, maar na dit te hebben geschreven ontluikt bij mij een nog dieper respect voor onze leider dan voorheen.
Ik denk dat ik haar maar even ga aaien, een beetje dankbaar onderdaan doet dat..

Tja, nu moet ik schrijven ook....

Afgezien van t feit dat ik mezelf eigenlijk niet eens heb afgevraagd wat ik nou eigenlijk wil met dit stukje space op t net, heb ik nog niet wild in de rondte geslingerd dat ik nu ook zo'n vette, Ubercoole weblog heb waar ik anderen tot vervelens toe met ditjes en datjes van dermate oninteressant niveau om de oren smijt, dat men zichzelf afvraagt of het waar is dat ik echt geen leven heb.
Wees gerust, het valt best mee. Af en toe gebeurd er best iets leuks.
Er moet mij meteen daarom iets van het hart: Wat mij is opgevallen dat dergelijke inspanningen meteen door een soort menselijke Google-machines worden opgepikt , dus mij meteen wisten te vinden. Zo had ik vandaag al, zonder dat ik iemand heb verteld waar ik mee bezig ben, een comment te pakken, van iemand die ik nog kende ook. Dat gaat vlot, van je vrienden moet je t maar hebben tenslotte. Maar Delltimpa, bedankt!
En van t onderwerp vrienden kom ik meteen via een pakkend, trendy, welgetimed bruggetje op mijn volgende onderwerp:

Vandaag komt mijn grote vriend Robert, beter bekend als Rubberen Robbie, AKA Bobby Espangola, AKA Bobby Goldstar, AKA Bob rechtstreekts uit Fuckingsdottir Reykjavik voor de feestdagen in Nederland. As we speak (of beter gezegd, terwijl ik dit driftig zit neer te tikken terwijl ik eigenlijk aan het werk moet zijn) zit ie samen met de love of his life Anna in t vliegtuig om de grote watermassa naar Europa vasteland te overbruggen.
Stukje gezelligheid.
Deze contstatering brengt mij meteen op de filosofische vraag, wat de ^&*% je met Kerst in Nederland moet, terwijl je in Ijsland een witte kerst kunt vieren.
Antwoord: goedkoop bier natuurlijk, ik zal gelijk diepgaand beargumenteren waarom:
Afgelopen januari was ik in Ijsland, om Bob te bezoeken. Ik denk ik geef een rondje in de kroeg, dus na een goedgemuste barvrouw (ja, NATUURLIJK goedgemutst) mijn bestelling te hebben doorgegeven, krijg ik van haar te horen. hurramuurradottirhaukatl, oid, wat neerkomt op:
25 euro voor 3 bier!!! JE-MEENT-T-NIET!!!!
GVD, wel handig dat je met je credit-card kunt betalen in de kroeg, wat trouwens geen wonder is, met die prijzen.
Daarnaast kan ik mij voorstellen dat het vieren van een witte kerst in Ijsland momenteel niet echt een optie is, zie link www.weeronline.nl, tjek bij Ijsland, en snik met me mee om de bedroevende vooruitzichten .

Over het kerstgevoel, ik ben een ster in catchy bruggetjes merk ik, wat is dat kerstgevoel nu helemaal, ik bedoel, iedereen die heeft t erover. Daar heb ik een theorie over, het kerstgevoel is volgens mij het gevoel dat je iets goed doet wat je voor de rest van het jaar niet in je botte asociale kop haalt, zoals een daklozenkrant kopen, Stichting AAP steunen enzovoorts, enzovoorts.
in het kader van dit idee, het 'melk me uit, het is kerst en ik weet van gekkigheid niet wat ik met mn centen moet nu de rollades en kerstboomdecoratieslingers van pure platina in huis zijn en we capucijner-aapjes met mini-smokingsa an AVE-maria laten bleren op muziek van Roxette,' syndroom, organiseert 3fm een Serious Request week. Leuk idee, helemaal voor mij als muziekliefhebber. Kun je eindelijk de nummers aanvragen die de zender het hele jaar NIET draait en je redt er nog kindertjes mee in Congo ook. Mooier kan het niet. Ik blij, zij blij, FANTASTIES!
Welk liedje is alleen nog ff niet besloten.
Iets met Congo, dus iets met Gloria Estefan ofzo, do the Congo.
Voor degenen die dit nog niet gedaan heeft: tjek www.3fm.nl en klik door naar de doneersite!
Doe je ding en wees een Verlosser.

Trouwens, ik heb eigenlijk geen idee wat de fuck ik met dit ding moet, beetje domme dingen schrijven denk ik, altijd leuk.
Ben ik goed in, domme dingen schrijven, met name dingen die eigenlijk als een lul op een drumstel slaan, voor zover lullen uberhaupt een relevante link hebben met drumstellen. Tenminste niet bij de bands waar ik van hou.

Oh ja, grappig, kom vanochtend bij een stoplicht, wordt ik afgesneden door een taxichauffeur. Ik geef hem het oudste gebaar ter wereld om mijn ongenoegen te laten blijken op een internationaal herkenbare wijze (niet onverstandig als je naar de etnische samenstelling van het arsenaal taxichauffeurs kijkt dat dagelijks als moorddadige projectielen door de asfalten jungle schiet)
Komt die man, half uit zijn portier hangend en tierend van ongenoegen over het zojuist door mij non-verbaal getoonde ongenoegen omtrent zijn rijgedrag, me toch een partij achter me aan scheuren, om mij vervolgens op een oprit half klem te rijden. Meneer springt uit de auto, ik ben verrast dat het een op het eerste gezicht welverzorgde blanke jongeman van een jaar of 35 is in een iets te nauw pak (wat wel de mode zal zijn, ik ben daar niet van op de hoogte) ,en komt vlak voor me staan.
'EN NU NOG EEN KEER DAT VINGERTJE', krijg ik op niet mis te verstane wijze te horen, terwijl twee diep in de kassen liggende ogen mij priemend aankijken op ongeveer 25 cm afstand van mijn gezicht.
Ik ben lichtelijk van mijn apropos en zeg, meneer, volgens mij mag u niet op deze uitrit parkeren, u hindert uw medeweggebruiker.
Twee inmiddels gestopte heren in oranje overalls van de hout -enplantsoenendienst Amsterdam zijn aan komen lopen en manen de man tot kalmte, waarbij ik mij realiseer dat geen van beiden een cursus productief communiceren heeft gevolgd, ik zal daarom het taalgebruik niet herhalen.
De taxi-chauffeur, inmiddels een cm of 50 teruggetreden, blijkt echter met deze toonzetting voor enige rede vatbaar en beent terug nar zijn zwarte bolide van een duits merk met het bekende sterretje.
'Dat tuig moet oprotten' brengt hij er nog uit, trilling duidelijk hoorbaar in zijn stem.
Ik bedankt de heren voor hun assistentie, en bestijg wederom mijn stalen ros, nog steeds verbaasd over deze plotse agressie.
Wanneer ik mijn weg vervolg, passeer ik een file auto's, waarin de taxi-chauffeur achteraan is gesloten. Ik zie hem op zijn vuist bijtend onderuitgezakt achter het stuur zitten.
Het is ook niet makkelijk om taxi-chauffeur te zijn in Amsterdam bedenk ik me, terwijl ik de trambaan oversteek en richting Vondelpark fiets. Maar goed dat het kaf van het koren gescheiden gaat worden binnenkort, als het aan de wethouder ligt dan.
Misschien dat ik dan niet meer ongewenst met dergelijke agressie van gefrustreerde chauffeurs geconfronteerd wordt.

Nou, daar zit ik dan, met me bek op mn blog,
wat moet ik hier nou weer mee, ik hoor t mezelf denken, terwijl ik quasi-stoicijns mn werkplekbeeldscherm aanstaart alsof ik wil zeggen;ik ben wel hard aan t werk, maar dan leuker...