Een enge gedachte...

13 maart 2007

Mijn vriendin is gisteravond een avondje weggeweest.
Hartstikke leuk, met haar vader naar Sanne Wallis de Vries in Carré.
Prima en bovendien een niet te versmaden buitenkansje, maar toch vind ik het opvallend dat ik bijna de Dijk ga geloven als ze er niet is en niet net zoals mij ’s avonds op de bank zit te vegeteren als een bankaardappel met Coloradokeverbesmetting.
In je eentje een dergelijk meelijwekkend bestaan ondergaan is toch anders.
Gedeelde smart is halve smart zullen we maar zeggen.

Nu moet ik de zaak ook niet overdrijven, het is niet zo dat ik als een soort tjernobylkindje die net is beroofd van haar enige vale vergeelde barbie (de laatste herinnering aan haar hele door ernstige door straling ontstane afwijkingen uitgeroeide familie) ,waar bovendien je nieuw aangeschafte geigerteller een acute meltdown van krijgt, in een hoekje zit af te wachten tot ik pijnlijk en alleen aan mijn dieptreurige einde kom.
Nee, hoor ik vermaak me prima, hoewel het wel vreselijk inspirerend is om je tot een dergelijke homealone blues te laten verleiden. Lekker! Pizza, slechte tv en maar poëtische gedachten met de bajonet uit hun loopgraven drijven, hoppa, one way ticket to inspiratiedorp! Lijden zult ge! gij artist die ge zijt!

Over dat alleen thuis en dat dat dan niet leuk is idee; Na toch wel een aantal jaren samen lijkt het wel alsof je, zoals veel mensen die langer bij elkaar zijn zeggen, ‘lastiger loskomt van elkaar’.
Het is geen enkel probleem om met vrienden of alleen iets te ondernemen zonder mijn telefoonrekening naar de maan te schieten of een constant gevoel van hysterische heimwee te voelen opborrelen.
Nee hoor dat gedrag is nog altijd prima onder controle te houden zonder zware medicatie en rondzoemende helicopters met enge mannen die voorzien van verdovingsgeweren op jacht zijn naar die losgeslagen psychoot.. ik. Het is alleen wel veel leuker MET haar dan zonder. En als je dan zoals ik gisteravond zelf je rijke sociale leven niet leidt maar thuisblijft, dan is dat ook een situatie waarin je denkt. 'Goh,bezoek, oh nee, ik hoorde mijn gedachten net galmen door die veel te lege woonkamer'.

En dat is grappig, want vroegah, toen ondergetekende nog eenzaam en alleen dacht dat de wereld een paradijs was waar je voor instant happiness: ‘just ad water’ inbeeldde, dacht ik dat ik ‘nooit zo zou worden’. Dit is natuurlijk niet zo, just ad beer is het werkelijke devies, maar ik had werkelijk het schattige (om het met een eufemisme van heb ik jou daar uit te mogen drukken) waanbeeld dat ik als een soort Steve Irwin goes Hector Malot mijn dagen zou slijten in een halfdichtgetimmerde jeugdherberg in een buitenwijk van Lloret de mar, lurkend aan slecht bier, mn magere centen schrapend met vakkenvullen in de toeristensuper en mijn door mijn harde arbeid danig tanende lusten botvierend op een afgeschreven prostituee met ernstige tandplak als enige sterke eigenschap.
Nou ja, dat beeld nuancerend; meer dat ik op een kantoor alleen in een hoekje zou zitten en mijn pensioen zou afwachten. Dat andere had nog wel iets fatalistisch-nihilistisch-puberaal-afzetterigs ,maar het werkelijke scenario zou ronduit droef zijn, mijn einde roemloos, eenzaam, verguisd en dat alles zonder dat ik tot heilige zou worden uitgeroepen door Rome. Iets dat nog wel eens wil gebeuren met rare kerels in vieze kleren die 10 jaar in een grot gaan zitten rukken om er uit te komen en te claimen dat ze God hebben gevonden. Ik zou zeggen; De nieuwe Tarzan! Call me Phil!

Hoe anders kan het lopen, ‘Het kan verkeeren’!!
Nu, een paar jaar later zit ik in een schitterend huis met een leuk sociaal leven en, god behoede me, met een prachtige vriendin die, als ze een avondje naar Carré gaat met r vader, gemist wordt. DOOR MIJ! De pijlstaartrogbezwerende eenling met knapzak, verwoest zoekend naar een goedkope mondhygienist in de stoffige straten van de Costa Brava..
Ik!
Mooi he!.
En toch, eigenlijk is het een beetje treurig tegelijk,
Want misschien ben ik stiekem wel volwassen aan het worden.