ochtendspitsroeden

Nou dat is een tijd geleden.
Eigenlijk gewoon geen zin, maar goed, den plicht roept, arbeid adelt, blablabla

Een moment van inspiratie is al voldoende om te zwichten voor de verleidingen van de digitale meningenbak c.q. de weblog.

Vanochtend iets leuks meegemaakt.
Toen ik samen met mijn eega N. de trein van 8.30 nam richting laatste werkdag voor een leuke trip naar Valencia was het vanzelfsprekend druk.
Druk is het altijd s 'ochtends, geen raar feit dus, ook niet dat we weer precies in het midden bleken te staan van een wagon met links en rechts van ons op ongeveer gelijke afstand de opengaande treindeuren. Ervaren treinreizigers onder ons begrijpen: dat wordt achteraansluiten, ergo: relatief kleine kans op een zitplaats op een van de uiterst comfortabele groenskailederen designbankjes van de NS.
Het geluk wilde dat de trein vanochtend relatief groot was, wat betekende dat her en der nog een plek over was in de trein, ingeklemd tussen al zittende meer gelukkige reizigers die het zich aangenaam hadden gemaakt door met zijn tweeen een vierpersoons ruimte te bezetten. Ook hier weet de ervaren reiziger: twee bankjes tegenover elkaar, een links op het ene bankje de ander rechts op de andere. Prettig, maar er willen nog meer mensen bij.

Daarom viel ons oog nadat wij waren ingestapt op een dergelijk onderbezet zitgedeelte waar een man en een vrouw hun ruimbemeten territorium nog niet aan ongewenste indringers (lees: minder fortuinlijke reizigers als ondergetekende en eega) hadden prijsgegeven. Sterker, de overgebleven zitruimte werd ingenomen door een verzameling in krakend plastich verpakte Nordic Walking stokken van ogenschijnlijk goede kwaliteit, welke op de bankjes uitgestald de ietwat forse eigenaresse vergezelde.
Echter, wij zijn niet voor een gat te vangen en een vriendelijk 'zouden wij er even bijmogen' was dan ook onze openingszet in het schaakspel om de schaarse zitruimte.

Niet dat er nu een spectaculaire ontknoping aan dit verhaal zit, ik wil graag een zo non-fictie mogelijk verslag van de belevenis geven, maar de dame in kwestie keek op, vervolgens heel vermoeid en moeilijk naar de stokken links van haar op de bankjes, vervolgens weer naar ons en met een overduidelijk diepe zucht waaruit weinig cooperatieve medemenselijkheid op de vroege ochtend sprak schoof zij een plaatsje op richting het beslagen raam en klungelde zij haar vereldelde glasfiber wandelstokken op haar schoot, daarna tussen de knieen. Een eenvoudig 'dank u wel'mijnerzijds werd met een dermate blik van inbreuk op haar haptische ruimte begroet dat ik de rest van de reis doorbracht door mij enigszins tegen de leuning van de bank aan de gangpadzijde te drukken, ieder moment een uitbarsting van irritatie in welke vorm dan ook verwachtend. Een goed gesprek met mijn allerliefste vriendin die het ook duidelijk een minder geslaagd idee vond om nog een dag te gaan werken was dan ook een onbegonnen zaak, al was het maar omdat we kruiselings tegenover elkaar zaten, aangezien de andere passagier in het zitgedeelte niet was opgeschoven maar de vrijheid had genomen om haar bij het raam te laten zitten.

Conclusie: Keer op keer valt het mij op dat wanneer ik netjes vraag of ik mijn recht op het gebruik van een algemeen onderdeel van de openbare ruimte zoals een zitplaats in de trein, ik wordt bejegend als ware het of ik vroeg of ik bij iemand thuis eve mijn modderige schoenzolen aan iemands Jan des Bouvrie-witte loveseat mag komen afvegen.
Niets is minder waar, hoewel ik graag mijn zolen schoon op dergelijke designhysterie, maar mijns inziens is het een psycholisch interessant onderwerp dat mensen in Nederland er zo aan gewend zijn dicht op elkaar te zitten en toch zo niet cooperatief zijn als het gaat om het delen van de blijkbaar zo schaarse ruimte. Paradoxaal nietwaar?