Meninkjes

Op groene.nl is een geweldige prijsvraag bedacht! Echt, enuuuurrrm leuk.
Maar volgens mij klopt er paradoxaal genoeg geen zak van:

Idee is als volgt: Maak een essay,in welke vorm staat creatief gezien helemaal vrij, dus film, dicht, verhaal, spoken word, allesj kan en mag. Waarschijnlijk onder voorbehoud van 'zolang het maar creatief en intellectueel verantwoord is,' met veel filosofische woorden als 'paradigma' en 'grot van Plato' opgediend op een dienblaadje met veel diep taalgebruikgarneringen en dergelijke universitairesnuisterijen om plebs bij voorbaat al de lol in het lezen te ontnemen.
Uberhaupt voor domme mensen: lezen voor je lol (hoor ik ze denken)
Dit essay moet gaan over de vraag: Telt elke mening?

Goeie vraag: 'Telt elke mening'.
Uit pure afgunst voor de intellectuele status die menig auteur van de in te zenden stukken (kan tot september 2007) inmiddels heeft bereikt overweeg ik in een bui van sarcasme ( volgens mij het enige middel tegen dergelijk intellectueel narcisme) om geheel in de door Kluun ingezette lijn van het zesletterverhaal, de volgende inzending:

Telt elke mening?
'Ik meen van niet'.

Als dat niet een paradoxaal inzichtje is in je eigen onbeduidendheid en die van de bibliofiele woordenschatten van duizenden woorden bezittende, alle romeinse keizers chronologisch uit hun hoofd kennende wollen colbertjes weet ik het ook niet meer...

Want denk er maar eens over na: het klopt wel, en toch toont het aan dat het hebben van die mening eigenlijk arbitrair is, want het toont tevens de afhankelijkheid aan van het hebben van een mening van anderen.
Waarom zou ik deze mening dan hebben als anderen voor mij bepalen of hij zin heeft?
Het toont ook indirect de zinloosheid en bevooroordeeldheid aan van de prijsvraag, omdat alleen inzendingen die wel menen dat elke mening telt zinvol zijn vanuit objectief standpunt Anders maakt het toch niet uit,
je mening telt tenslotte niet altijd. En wie bepaald dat je mening wel of niet telt? de commissie? (onder meer Sascha de h..Boer)
De commissie is dus per definitie bevooroordeeld. Een objectieve mening bestaat niet, een objectieve benadering van een mening (of hij objectief wel of niet telt dus ook niet) Een commissie die jouw oordeel over een mening beoordeeld heeft een mening (daar hangt jouw mening vanaf qua waarde) en de vraag of die relevant is hangt af van het oordeel dat anderen subjectief van het oordeel over die mening hebben (een mening over de mening over de mening)
Hoe verder je er over nadenkt, hoe zinlozer het wordt. dit subjectieve droste-effect kun je tot in de eeuwigheid doorzetten om elkaar met intellectuele pretenties te overladen.
Wat ik bij deze dus gedaan heb.
Tenzij God bestaat eindigt deze nergens.
En zelfs dan is de vraag....
Bareuh..

De prijsvraag geeft dus in essentie al het antwoord op de door haar gestelde vraag...
Tenzij je een andere mening hebt dan ik.
Maar die doet er niet toe, meen ik...

Te provenciaals voor Amsterdam

Amsterdam...

tja, wat kun je er van zeggen? amsterdam is groot, amsterdam is mooi, amsterdam is lelijk, amsterdam stinkt, amsterdam 'ruikt naar stad' (whatever that means), amsterdam beweegt, amsterdam staat soms stil in de tijd..
Feit is dat het eigenlijk allemaal waar is, Amsterdam heeft veel inwoners en bezoekers en evenvele interpretaties en indrukken die het creeert en achterlaat.

Ook ik heb zo'n beeld van amsterdam .
Soms staat dit beeld een tijdje stil, dan is het in beweging, dan is het positief, dan weer negatief. In grote lijnen is er met een beetje creativiteit en platvloers chargeren het volgende uit te destilleren:

Vroegah, toen ik nog jong en onbedorven was, de koeien nog in de wei liepen en Al Gore nog gewoon niet bekend was Amsterdam voor mij groot en nieuw en had iets mystieks. 'De grote stad' . Ik kan mij herinneren dat ik op mijn vierde of vijfde jaar in de tram stond met mijn vader en tegen hem zei dat het net Amerika was (want dat had ik op t.v. gezien). Ook kan ik mij herinneren dat een norse amsterdammer die in mijn beleving 3.50 groot was in reactie hierop mopperde 'gelukkig is het nog niet zover'. Wat dan weer tot hilariteit bij mijn vader leidde.

Tot mijn 16e jaar kwam ik er nauwelijks, iets wat natuurlijk bijdroeg aan de mystificatie van dit centrum van het leven zelf (zoals ik er toen tegenaan keek).
Na mijn 16e en met de openbaringen van het gratis studentenvervoer opende zich deze wereld voor mij. Maandelijks was ik er te vinden, ik struinde de hele binnenstad af. Wat ik zag was vooral een grote stad met Hele Mooie Huizen en dito grachtengordels.
Verder vond ik het voornamelijk erg druk.

Jaren later ging ik zelfs in Amsterdam werken, aan de rand van de stad waar ik nooit was geweest. Behalve dan die keer dat ik enthousiast fietsend opeens op de (naar ik nu weet) Admiraal de Ruyterweg terechtkwam, kwam ik nu met grote regelmaat in West.
De stad werd in deze periode meer een gewone stad, niet het mystieke gebied waar je over pittoreske grachtjes en langs grote pleinen met prachtige architectuur richting ruime cd-winkels werd geleid.
Ook hier had je spuuglelijke architectuur, lelijke mensen en vervuiling. Bovendien was het percentage lappenkoppen enorm! Iets wat ik als provenciaaltje toch weinig gewend was.
Drie jaar later ging het nog verder:Ik werd zelf Amsterdammer (sort of).

En in deze periode is mijn beeld van de stad definitief gekanteld:
Het mystieke verdween, de indrukken Groot, Druk en VEEL bleef achter, samen met de indruk dat Amsterdammers nogal intolerant zijn en je fiets stelen waar ze maar kunnen (in mijn geval 4 keer in anderhalf jaar).
Dit beeld is alleen nog maar versterkt sinds ik weer ben teruggekeerd naar mijn oude woonplaats, buiten Amsterdam.
Amsterdam is nog steeds mijn dagelijkse werkplek, ook de stad waar ik studeer.
Maar nu ik de stad van binnen en buiten ken en weet dat het als stad eigenlijk weinig anders is dan mijn eigen stad is het mystieke er af. Het is gewoon een HELEBOEL mensen in een HELEBOEL HELE HOGE, DICHT OP ELKAAR GEBOUWDE HUIZEN. Het is plek waar HEEL VEEL mensen door elkaar krioelen.
Bovendien is de stad intolerant en overvol op de plekken waar het wel leuk is om te komen. waardoor de lol er op drukkere dagen op juist die plaatsen snel vanaf is.

Toen ik afgelopen zaterdagavond in de tram zat, onderweg naar een (overigens leuk) feesje in de Pijp en uit het raampje van de rammelende combino keek besefte ik bovenstaande weer.
Amsterdam is een prima stad om te bezoeken en om te werken, maar om te wonen is het me te vol, te druk en haar inwoners zijn voor zover ik ervaar te intolerant ten opzichte van elkaar.
Blijkbaar ben ik toch teveel een provenciaal om van Amsterdam te kunnen houden.
Bovendien ben ik teveel aan mn fiets gehecht.

Dont believe the Skype

SINDS

ongeveer 15 minuten ben ik de gelukkige eigenaar van een skypenummer
maarten.brand1 (hoe origineel!) en dan gewoon bellen ofzo. of tjek ff via maarten brand sur le haarlem,
geen idee hoe het werkt, maar mocht het nodig zijn en ik in de curieuze gelegenheid zijn om sociaal te interactiveren, dan hoor ik ut wel.

Uw liefhebbende blogmeester

Moke

leuke band, leuke outfits, spuuglelijke gasten, maar wel weer iets om je vervolgens goed over te voelen. ' met zo'n hoofd lukt t blijbkaar ook' .

oh ja, voor diegene die zelf wil oordelen over muzikale dan wel uiterlijke kwalificaties die deze deels hollandsche, deels schotse hooglanders ten deel kunnen mogen dan wel zouden moeten maar van rechtswege verboden zijn vallen:

www.myspace.com/moketheband


KOEL MET DE GROTE K!

GENIAAAL!!!!

F$*KING GENIAAL IDEE!

op kluun.nl is er een verzameling beste zes letterverhalen verzameld!

Hoe kom je erop! zesletterverhalen! korte spitsvondige zinnen die in een klap een verhaal of een toon zetten....
En inderdaad, het kan! kijk snel en huiver van de tentoongespreide genialiteit van de geciteerde schrijvers / blogbloggers!

Bij deze een poging mijnerzijds om er bij te horen:

'En toch dacht hij: geen bier?'

'Ijsland, hebben ze daar ook kippen'?

andere suggesties zijn welkom!
of blog je gek bij Kluun

Zesletterverhaal
BRIL-COPULEREND-JANT!

Grunbergdrempel

Arnon Grunberg heeft de Librisliteratuurprijs gewonnen.
Prachtig! Leuk voor die jongen!
Maar niet voor deze. Want wat wil het feit; ik heb nog nooit een boek van Arnon Grunberg gelezen.
Hoewel bij ons thuis in de kast de grunbergbijbels vuistdik uit de door ons zelf bedachte boekenkast-op-dressoirhoogte steken en de Tirza's, Asielzoekers en Blauwe maandagen je in je rug priemen wanneer ik me weer schaamteloos verpoos met tv-pulp als De Wereld Draait Door is bij mij nog nooit de intellectueel verantwoorde gedachte opgekomen eens een van deze door critici bejubelde meesterwerkjes open te slaan.

Dat lieg ik, ik heb er wel eens aan gedacht, meermalen zelfs.
Maar op de een of andere manier willen literatuur met de grote L en ik met de kleine i maar geen hechte vriendschap ontwikkelen.
Waarom?
Ik denk dat dit te maken heeft met mijn voorliefde voor feiten en de behoefte een duidelijke verdeling te zien tussen wat feit is en wat fictie.
Al sinds jonge leeftijd ben ik buitgewoon geboeid door alles wat gebeurd om mij heen en de interepretaties en analyses die mensen hier op loslaten. Met name geschiedenis interesseert me mateloos.

Daar tegenover staat dat ik minder ben gecharmeerd van dingen die weliwaar qua analyse en interpretatie prima in orde zijn, maar die geen duidelijke verhouding hebben tussen feit en fictie.
Ook kan dit gaan om een puur subjectieve ideeenwereld waar ik mij totaal niet kan vinden. Je kunt hier bijvoorbeeld denk aan een schilderij van een fictief landschap uit de Romantiek met leuke beekjes en dito wonderdiertjes. Knap gedaan hoor, Maar wat mij betreft mag die fantasievogel snel opgevroten worden door die eenhoorn en die waterval als een tsunami dat idyllische boslandschapje tot een cataclystische modderstroom omspoelen. Graag! Of nog erger, een pastelkleurig waterverfwerkje van dames op een paard in de branding. Zeebeving, tsunami-alarm! Nu!
Als je dan toch realistisch bezig moet zijn, geef mij dan maar een schilderij van de Grote Markt in Haarlem. Niet bijster wild of inspirerend, wel een weergave van feiten waarin je leuk naar oude details kunt zoeken die je nu nog herkend.
Abstract schilderwerk of absurde boeken kan ik mij wel weer in vinden, omdat het alleen een idee of gevoel uitdrukt en ook niet meer probeert te zijn dan dat. Met werkelijkheid weergeven als feit heeft het niets te maken. Een boom is een klodder groen, of rood, of een streep zwart, boeit niet, een gezicht een vierkant met een raar driehoekje aan de zijkant.
De afbeelding is de fictieve weergave van de feiten en dit is 100% duidelijk.

En daarme komen we op mijn drempel om Grunberg door te gaan worstelen.
Hij schept een fantasiewereld die overeen moet komen met de werkelijke wereld zonder dat hij helder aangeeft waar fictie begint en feit ophoudt. Het gaat om fictieve personen in de feitelijke wereld, die feitelijke dingen overkomt die door Grunberg zijn bedacht, dus fictie.
En als iets door iemand is bedacht vind ik dat heel leuk en in het geval van Grunberg vast knap literair vormgegeven, maar dan lees ik liever iets wat een echt iemand echt heeft meegemaakt. Niet iets wat is ontsproten aan de ongetwijfeld ontwikkelde geest van een bebrilde trol met schaamhaar op zn hoofd.

Achtste wereldwonder!

Terwijl Sjors Boes wat gejokt had over de benodige centjes voor zijn privepretjes in de ons in middels welbekende zandbak waardoor alles toch wat duurder was dan gepland, heeft ondergetekende een mooie financiele meevaller voor de kiezen gekregen!

Door een scherpe blik en dito daadkracht is ons stulpje verrijkt met een tuintafel van ongekende klasse, allure, een oogverblindend spektakel voorzien van Ikeastoelen.

Ron Brandsteder zou zeggen: dat zijn een heleboel punten!

Maar dat is nog niet alles, want deze schitterende buitensalon waaraan diepfilosofische bespiegelingen en de donkere krochten van ons zieleroersel blootgelegd kunnen worden kosten welgeteld: 25 euro (ex. stoelen).
Dit weinig indrukwekkende bedrag was terug te rekenen tot een potje pantsterbeits en een ritje naar de IKEA (onbetaalbaar natuurlijk) voor het inslaan van schitterende schragen waarop de houten planken met slechtdichtgetimmerde draagbalken, a 7,50 per stuk een zekere mate van hipheid zouden kunnen uitdragen.

Nadat mijn vriendin zich met strakke hand (en onderarm, mijn oude broek, haar haar en de vlonders op het dakterras) op onnavolgbare en respect oogstende wijze van het beitswerk gekwijt had bleek een sloophouten tuinset welke ondergetekende bovenaan zijn verlanglijstje had prijken niet noodzakelijk, zelfs burgertruttig geldverslindend onzinnig gemakzuchtig en bovendien (god verhoede) DOORSNEE!

Helaas heb ik er geen fotomateriaal van beschikbaar, maar mocht de gelegenheid zich voordoen dan staat dit achtse wereldwonder volledig tot uw beschikking ter bewondering, verguizing, verpozing, vermaak, of slap gelul in de breedste zin des woords.

Waarom ik dit met u deel?
geen idee, maar ik vond het wel leuk om weer eens een hoop dure woorden te gebruiken.