Dont's op Rokjesdag

Met de komst van de eerste weinig bescheiden zonnenstralen (of is het zonnestralen?) van 2007 ontstaat wat Martin Bril het fenomeen 'Rokjesdag' noemt.
Dit is, zo stelt onze ouwe viespeuk, dat alle vrouwen in Nederland zich te buiten gaan aan weinig verhullende en zinneprikkelende (of is het zinneNprikkelende?) stoflappen om hun al dan niet welgevormde lichaamsdelen.

Nu scheen de zon de afgelopen dagen uitbundig, net als dat hij dit overigens nu naargeestig in mijn beeldscherm weerspiegeld en mijn ogen tot focuswanhoop drijft.
Maar heeft ondergetekende een signaal, een glimp, een oogwenk van dit door dhr. Bril zo bejubelde moment in het jaar opgevangen? nou?
NEE. UITROEPTEKENS.
Ondergetekende moest zijn dakterras zomerklaar maken, een fout die ik via deze weg iedereen wil besparen!

Het dakterras, dat in de afgelopen jaren nauwelijks gebruikssporen heeft opgedaan gezien de kiloos rivierslib die vanuit de dakgoten als gletsjermorenes zijn opgehoopt door het ontbreken van behoorlijke afvoer en de troosteloze, gebarsten grijze stoeptegels die het bekleden als een estetisch Sodom en Gomorra, oogt bij het aanvangen der arbeid als een patient waar zelfs paleatieve sedatie een te licht middel voor zou zijn. Zelfs een leuk zonnetje wist hier weinig meer van te maken dan een verdwaalde parkeerplaats voor een uitgewoonde en sinds 1995 gesloten vestiging van Seats en Sofa's, compleet met scheefgezakt Heras-hekwerk en opschietend onkruid tussen de nutteloze vloerbedekking.
Treurig dus.

Maar goed, de zon schijnt, dus monter begin je de meer-dan-100 stenen terrastegels in stoffen boodschappentassen van een enge trap af te zeulen en nieuwe vlonders omhoog te slepen. Dit alles om na twee uur zweten en ontslakken tot de constatering te komen dat de naweeen van last-nights bachenaal het toch al nihile wiskundig vermogen tot onder nul heeft gereduceert.
Ergo: in plaats van de benodigde 35 vlonders had ondergetekende er 15 gehaald.
Ze zijn immers, zo constateerde ik monter en met een besmuikte grijns op mijn gezicht in de Gamma, fier op mijn ongetwijfeld scherpe analytisch vermogen, 50 bij 50 cm. Het terras is 7 m2, dus een halve meter per vlonder. Dit betekend dat 14 a 15 van die hardhouten vloerdelen nodig zijn voor je hele terras.
Dat hierbij voor het ongetwijfeld hersencel ontziende gemak vergeten was dat mijn ex-wiskundeleraar bij het horen van deze kronkel het volgende oversteekprobleem op het spoor bij Haarlemmerliede zou worden laten we hier even buiten beschouwing. Wel leverde het een extra plezierritje naar de welbekende Bouwmarkt op met meer scheldwoorden per vierkante meter dan Baghdad-West , waar nogmaals 20 hardhouten vlonders ingeladen werden.
Want even voor de gelijkleeghoofdigen danwel calculativly challenged onder ons: mijn prachtige wiskundige analyse was fouter dan Mussert in de oorlog.

Deze nieuwe lading duurzaam verwoest tropisch paradijs moest vervolgens ook nog de trap op en netjes gelegd. Maar dit was gelukkig iets waar mijn vriendin, minder katerig, dus beter georientieerd zich goed van kwijtte.
Deze eerzame taak deed zij overigens in een oude spijkerbroek, niet in een rokje.
Waarmee ik tot de kern van de zaak kom:
Dat ik dientengevolge de hele dag niets anders heb gezien dan met verf besmeurde kerels in het gezelschap van geirriteerde vrouwen die ook langzaam tot het besef kwamen dat de leuke dakkapel en isolatie van hun zolderkamer het maandbudget voor de Leuke Rokjeswinkel opslokte.

Conclusie: wat die Martin Bril allemaal verzint is prachtig, maar ga op rokjesdag in godesnaam NIET je terras pooieren, want de enige bos hout voor de deur die je ziet is de stapel vlonders die je nog naar boven moet slepen, meewarig en apatisch aangegaapt door je door 30 jaar een Herman Brood achtige-achtig-levenstijl aan te hangen enigszins doorzichtig ogende buurman die voor de al even ontketende gevel van zijn woonhuis dat in de beste bidonville nog voor leedvermaak zou zorgen zijn motorfiets staat te poetsen.

Aldoende leert men, op naar Rokjesdag 2008 dan maar.