L'art Tokkie

Open brief aan Bobby:

Naar aanleiding van mijn laatste posting kreeg ik enkele inspirerende recensies, doch tevens enkele diepfilosofischer overpeinzingen mee van mensen die, ondanks geografische belemmeringen, mij zeer na zijn.

Een van deze verpeinzingen brengt mij ertoe hierover een open brief te plaatsen, welke hoop ik door een ieder die het leest in de juiste context wordt gezien.

Lart pour Lart cest ci ne pas L'art, C'est L' Art Tokkie
Het is de taak van de kunstenaar een midden te vinden in de wensen en uitingen van de buitenwereld, zijn publiek zogezegd, en zijn eigen beleving en behoeftes, welke hij via de kanalen zijns inziens probeert te communiceren.Als ik de brug over de kloof die mijn beleving van de boze buitenwereld scheidt geplaveid weet van de juiste klinkers, zo zal mijn kunst en daarmee mijn boodschap tot verre worden gehoord.En is dat niet de wens van iedere kunstenaar, gehoord worden?

Willen we ALLEMAAL niet 'Gehoord' worden heer Bobby.En is het dan ook niet onze verplichting naar onszelve, de juiste klinkers te kiezen en onze wegen te plaveien met het beste ZOAB, daar een ieder die zich openstelt voor de reis die mijn kunst is, zich een weg weet te banen over de snelwegen mijner geest zonder zich te hoeven storen aan wat er in de berm gebeurd, of welk hoog -of lage drukgebied zich op welk moment dan ook meester maakt van de eigen geest, zonder het risico gevangen te worden in de vangrails van het dagelijks bestaan en secundaire beslommeringen van dien aard dat mijn Kunst onbegrepen blijft?

Beperk ik mijzelf, en daarmee de wereld, dan niet zodanig dusdanig met een dermate ontegenzeggelijke ontiegelijkheid dat ik niet veel beter in ben in literaire zin dan een familie Tokkie? Ben ik dan niet meer dan een asociaal die volledig zijn eigen gerief nastrevend het geschreven woord tegen heug en meug bij mon pauvre peuple door de strot tracht te duwen?

Ben ik daarentegen, beste Bobby, dan ook niet door deze stap te zetten, nog MEER kunstenaar dan ik al was?
Ik was kunstenaar voor mijzelf, nu ben ik het ook voor de wereld..

Wat klopt dat klopt

HEt zal je maar gebeuren, dat je zo'n verschrikkelijk leuk en drukbezet sociaal leven hebt dat je geen moment vrij maakt (want tijd heb je niet, tijd MAAK je, dus gelul over' ik heb echt geen tijd'is onzin, je MAAKT geen tijd) om je blog te schrijven.

nou, zo'n randgeval ben ik dus, zo iemand waar de subsidiepotten voor opgedroogd zijn, alle instanties hun handen vanaf getrokken hebben en zeggen: die doet toch waar die zelf zin in heeft
Welnu, dit is correct, vandaar dat ik erg ongestructureerd mijn blog onderhoud.

Toch moet ik even met jullie delen dat ik van het weekend naast het vieren van de verjaardag van mijn vriendin afgelopen zondag (dat was ook de daadwerkelijke verjaardag, TOEVAL of niet.) wat heel erg gezellig was, ik een absoluut megalomaangeweldigoversuperlatievenindegeschiedenis
vandenederlandsepopmuzieslash kleinkunstcreatieviteit projectmatig optreden van Spinvis gezien heb in Paradiso.
Het was zo'n avond dat alles meeviel en ok was. HEt weer was goed, ik had lekker gegeten, de rij bij de deur was Immens (tot het wokrestaurant richting de balie, voor de kenners) maar ging onverwacht snel, terwijl het binnen toch was uitverkocht, echter niet zo stijf dat zelfs legbatterijkippen nog een actie zouden beginnen tegen mensenmishandeling zoals bij Deus het geval was, zo liet ik mij vertellen.
De zaal was enthousiast, de muziek was niet alleen leuk zoals ik had verwacht, hij was HEUL LEUK, GOED, FANTATIES! WAT EEN ARTIEST. WAT ISTIE LELIJK, MAAR WAT EEN ARTIEST! Het gaat om het innerlijk nietwaar..
Enfin, ik kan er nog wel uren over doorlullen, maar ik heb mij diezelfde bewuste avond laten aanmeten op positief kritische toon van twee web-o-fielen met ruime blogervaring, dat ik minder lang moet schrijven, of op zijn minst met alinea's.
Ik neem dat dan maar ter harte, minder lang EN met alineas. Hoop dat t werkt

Het was gewoon zo'n avond dat het klopte.
Dat was het.

Ik ben blond, maar dat geeft niet

Zo zit je een stukje te schrijven, zo is het alweer een week geleden dat je iets onzinnigs op papier hebt gezet, of op je scherm, want over het algemeen komt er bij mij nog slechts weinig papier bij iets schrijverigs kijken.

De aanleiding voor dit voor de een heugelijke, voor de ander minder heugelijke feit is een aloud probleem: geen inspiratie.
Maar ik heb iets! Bij voorbaat moet ik hierbij zeggen dat niemand in mijn vriendenkring zich op welke wijze dan ook aangesproken moet voelen door onderstaand stukje: is fictie! overeenkomsten feiten louter toeval blablabla...
anyway

Ik moest naar aanleiding van een voorval een tijdje geleden ineens denken aan het fenomeen relaties, iets waar ik zelf middenin zit (en ik moet zeggen, het bevalt me prima).
Wat ik mij echter nu afvraag is het volgende: Hoe zal onze omgeving met mijn relatie omgaan.
Ik zal maar met de deur in huis vallen, de relatie die ik met mijn vriendin heb is op een ietwat creatieve (lees, ingewikkelde) manier tot stand gekomen. Dat kan, is geen punt, en het is ook inderdaad voor alle betrokken partijen geen punt meer. Case Closed.
Maar wel is het zo dat in de periode dat alles zich afspeelde, en ook nu nog, ik mij toch regelmatig afvraag: Wat zouden anderen hier nou van vinden. Niet in de zin van: keuren anderen mijn gedrag goed of keuren zij het af, nee, wat is het IDEE van derden bij het feit dat ik en mijn collega-relatiegenoot (lees: mijn vriendin) een relatie hebben en hoe werkt deze relatie door in de relationele sfeer tussen deze derden onderling en ten opzichte van mij en mijn vriendin.
Is een interessant gegeven: Voorbeeld (fictief):
Ik heb een vriend en die krijgt, na een stormachtige relatie met een leuke meid (ik hou het even hetero, daar identificeer ik mij het meest mee) een nieuwe relatie. Met die leuke meid kon ik het prima vinden, leuk kletsen, goeie gesprekken, kon tegen een geintje, et cetera. Leuk dus.
Komt die vriend me nu toch met een blond gedrocht met het IQ van een vierkante gehaktbal
(leuke brug naar een actueel onderwerp, scherp nietwaar) aanzetten waar ik helemaal niets mee kan. Geen humor, wil alleen maar op de bank, zit te zeiken, houd van Frans Bauer (als dat het enige is, prima, maar in combinatie met de overige problemen typies geval van HEEL NAAR).
Bijkomend probleem, mn vriend kan zn kont nog niet keren of die blonde gifpaddestoel zit er weer naast.
Ik zou mezelf behoorlijk bezwaard voelen in mijn verhouding tot die vriend, ik bedoel, ik zou hem niet zo snel meer ff lekker opbellen voor bier als ik toch al weet dat ie niet kan omdat ie naar de Ikea moet met dat slijmerige gedrocht met schaamhaar tot op dr schouderbladen.
Vervelend dus. Ook zou ik het heel vervelend vinden om eens een goed gesprek te hebben met die vriend, want waar je voorheen misschien in staat was om op een open manier met elkaar over dingen te praten kan dat niet meer. Je kunt bijvoorbeeld niet zeggen wat een verschrikkelijk ectoplasmatische yeti je die nieuwe vriendin vindt, wat op zich al een drempel opwerpt om compleet open te zijn, want oh wee straks komt iets verkeerd over, zon gesprek waarin je iets zegt, dat vervolgens via een ingewikkelde en voor jou onherleidbare hersenkronkel tot de conclusie leidt bij de ander dat je iets bedoelde (wat je niet bedoelde) dat hem tot dusdanige boosheid aanzet dat een slaande deur gelukkig het enige is dat je overkomt, het had erger kunnen zijn...
probleem dus.
Dit werkt weer door in je onderlinge relatie, het wordt misschien oppervlakkiger, je ziet elkaar minder. Langzaam valt door het ontbreken van een open basis waarop je met elkaar omgaat, door het ontstaan van relationele No-go areas om het zo maar te noemen een kloof die op den duur lastiger en lastiger te dichten wordt. ...
Daarnaast ga je het er ook over hebben met anderen in je omgeving, die je gelijk geven, inderdaad ' KUTwijf' , of juist niet, ' zit niet zo te zeiken man' . Dit werkt weer door, mensen gaan onderling erover praten, misschien met jou ,maar misschien alleen onderling, misschien zelfs met het corpus delicti. De relaties worden er volledig door beinvloed

Dit komt in de beste relaties voor, dingen kunnen irriteren, het is moeilijk iets te zeggen en komt uiteindelijk pas als het echt niet meer kan uit, maar dan is het ook uitgesproken en ga je weer verdern, of niet. Duidelijk, helder, probleem opgelost, either way.

Ik concludeer dus dat een open basis essentieel is voor een goede relatie. Een echt goede relatie kent geen No-Go areas. Misschien kent het een aantal gespreksonderwerpen waar je heel goed en een aantal onderwerpen waar je minder goed over kunt spreken metr iemand, dat is normaal, maar er is geen zwaard van damocles achtig niet-uitgesproken- WOORD of ON-DER-WERP dat een relatie vertroebeld.
En ook is het moeilijk maar waar, alleen bij ECHTE vrienden kun je zulke dingen zeggen (mit
s netjes natuurlijk, maar je kunt ze zeggen), je bekvecht erover en klaar is klara De rest is blijkbaar leuk, maar minder belangrijk.

Nu ben ik blij dat ik echte vrienden heb, gelukkig, en mijn vriendin ook.
maar ik draai t nu eens om: ik hoop toch niet dat ik iets dergelijks op mijn geweten heb...
Dat ik zo'n irritante gozer ben die bij mn vriendin constant op de bank hangt...
Denk het niet, ik heb me nooit erg ectoplasmatisch gevoeld, hoogstens een beetje blond.
Maar dat overkomt de beste.

BDW: voor een leuke blondjesgrap: tjek deze link! http://keep-pushing.blogspot.com/ en klik ff op de blondjoke link!!!

Moederland

Tja, hoe langer iemand over iets nadenkt, hoe minder er vaak van een origineel idee overblijft.
Ik had nou al een week het idee om iets over het nieuwe jaar en kansen en mogelijkheden te schrijven, zeker nadat ik een zekere graad van zoetigheid had bereikt met mijn vorige post, maar ik heb dit dermate doordacht dat de doordenkplekken mijn gedachte fataal zijn geworden.
Daarom nu een regel stilte voor mijn dode gedachte..

Anyway
Af en toe schrijf ik eens een stukje voor de krant van de studentenvereniging van Geschiedenis aan de UVA, Eindeloos heet het periodieke blaadje, verkrijgbaar in beperkte oplage (ZO goed, ZO underground?, nee gewoon zo klein) en iedere keer is dit gekoppeld aan een onderwerp
Nadat door tentamenperikelen en algehele levensmoeheid (zo schat ik in) de afgelopen deadline voor inzending door verreweg het grooste deel van de redactie niet was gehaald
(uitgezonderd yours truly, als u het mij vergeeft dat ik even deze veer in mijn eigen reet placeer) zijn mijn stukjes (liefst twee a 1000 woorden, dus toch een goede 2 1/2 pagina's (bijna) tekst, gereviewd en wel) helaas in het tijdelijk en ik hoop niet al te cylindrische archief verdwenen.
In plaats daarvan is de meute opnieuw gemobiliseerd rondom een aansprekender( zo hoopt de Eindredactie) thema.
Daarom was het onderwerp voor deze maand: Vaderland.
Kunnen we allemaal wat mee, hebben we allemaal wat mee:
Toen bedacht ik mij: Wat is nou het verschil tussen vaderland en moederland?Mijn nekharen stonden plotsklaps loodrecht omhoog, ik voelde dat ik wat te pakken had..en ging op zoek...
Een bron ergens op internet (ik verzuim hier te citeren, wee mij en mijn gebeente) gaf uitkomst:
moederland is een kolonisator, een vaderland is het land van je nationaliteit.
Flink ziek gesproken (mijn eigen grappig bedoelde interpretatie van het woord fysiek, maar dat had je al lang meesmuilend gezien als oplettende lezer) is het vreemd, dat moet u met mijn eens zijn, dat je land van herkomst niet je moederland is, dus een moederschoot, maar een dominante vaderfiguur, als ik het toch even metaforisch in de gezellige familiesfeer hou. Irritatie vatte mijn geest, HIER was ik iets vreemds op het spoor..iets werkelijks onbestaanbaars..
Hoe in hemelsnaam kan het dat fysiologisch,biologisch, vruchtbaartechnisch gezien, met de kennis die wij heden ten dage hebben, en die is niet gering, dat Vaderland en Moederland etymologisch volkomen achterhaald zijn. EN DAT NIEMAND ZICH ER DRUK OM MAAKT! Het is net zoiets als de wet die altijd achterloopt op de samenleving, maar in dit geval is het wel bijzonder extreem. Dit baart mij (let op de woordspeling) grote zorgen!
Al eeuwen is bekend dat de moeder het kind baart, naar mijn idee prachtig metaforisch voor de plaats waar je vandaan komt, en het vaderland de grote sterke dominante factor is die je opvoedt, de kolonisator of overheerser in de breedste zin des woords. Toch praten we al eeuwen over ons VADERland. Heeft de bedenker van dit monster van een taaltechnische miskleun toevallig een slechte jeugd gehad, is zijn moeder bij hem weggelopen, of erger nog, er vandoor gegaan met een zeeman uit Texel en zijn ze verdwenen ergens op weg naar de Oost...
Mijne heren groene boekje: WAAROM IS HIER NIETS AAN GEDAAN! SCHANDE! Ik heb de stok om mee te slaan, welnu, ik ransel erop los!
Ik neem alvast het voortouw door te proclameren dat ik een prachtig moederland heb, en dat ons vaderland NIET bestaat. Laat het feit dat iemand deze stommiteit eeuwen geleden beging niet iets zijn wat wij heden ten dagen nog altijd op ons brood krijgen als zijnde ' correct nederlands taalgebruik' My Ass, of beter gezegd, mijn achterste.
'Den moederland getrouwe blijf ik tot in den doet.' ZO moet t zijn.
Daar heeft die Willem van Oranje wat aan! Die auteur was niet goed bij zijn hoofd, of natuurlijk slecht geschoold, of beter nog, allebei!

Daar wilde ik het graag bij laten.
Ik verzoek u als lezer toch eens te overpeinzen wat dit nu impliceert voor uw denken over Nederland..

Waarbijn ik trouwens u als extra gedachte wil meegeven wat dit nu is, in ' den doet' . Misschien was Den Doet wel een hoerentent 'den doet, klinkt wel soft-erotisch' , dat de schrijver (onbekend) die ons Wilhelmus schreef frequent frequenteerde en het daar met een Duitste hoer deed of iets dergelijks in plaats van met de lokale dames van licht vertier danwel zeden. Den vaderland getrouwe, maar niet in den doet, hmm, een interessante hypothese.
Dan is de term Vaderland misschien wel het resultaat van koortswanen ten gevolge van ernstige syfilis..
Alles ligt open.
Tot ziens in het Nationaal Dictee zou ik zeggen, ik denk dat ik een artikeltje voel opkomen.

2006!

Iedereen een gelukkig nieuwjaar,

Ik hoop op een mooi en prettig doorstaan van de komende 365 dagen (excuseer, 364) voor iedereen, tot het volgende Youp van t Hek moment, dat ik overigens Youploos heb doorgemaakt, ik heb namelijk WEL vrienden en dus geen tijd om naar die wandelende mid-lifecrisis te kijken.
Speaking off which... afgelopen zaterdag zag ik bovengenoemde olijk keuvelend op de hoek Utrechtsestraat / Prinsengracht, in de buurt van zijn kapitale grachtenpand een bos bloemen krampachtig vastklampen, ik geloof dat t anjers waren. Een stukje verder lopend zag ik zijn vrouw (zijn officiele vrouw) in een hagelwitte jas op de fiets springen, terwijl dat met rode bretels behangen monsterproduct van de Permissive Society en de lege geest van de moderne maatschappij zich, toen ik mij na 100 meter omdraaide, eenzaam door de bediendeningang van zijn veel te grote huis naar binnen wurmde. Ik snapte het meteen, vrolijk naar de buitenwereld,tuurlijk Youp, maar ik zag hem al mistroostig melancholisch uit het raam van zijn monsterhuis dromen van een rijker geestelijk leven waarin niet het podium, maar het echte leven een plek was waar je succes hebt. Je zou bijna denken, maar goed voor Youp dat hij ons nog heeft. Wat jammer voor ons, maar wat goed voor Youp.

Maar dat terzijde en zeker niet terzake..
Wat ik graag kwijtwil is dat gisteravond een prachtig interview op televisie was met Jonathan Safran Foer, de auteur van 'Everything is Illuminated', en 'Extreem luid en ongelooflijk dichtbij'
Hoewel ik met het schaamrood op de kaken moet bekennen nog niets van deze Grote Geest te hebben gelezen, ben ik om.
Lang heb ik niet zo'n helder, afgewogen en intellectueel gesprek gezien met een jongen van 28 jaar, jawel, J.S. Foer is 28 jaar. Een leeftijdsgenoot, een jongen waaraan je je kunt spiegelen, hoewel hij waarschijnlijk 100 maal mijn intellectueel vermogen heeft.
Youp van t Hek is een ouwe lul, Freek de Jonge het idool van mijn ouders, dus bij voorbaat verdacht, om er maar twee te noemen. Nee, deze jongen, daar kan ik mij mee indentificeren.
Het ging over zijn boeken, zijn drijfveren en, omdat hij actief campaigner voor de Democraten is (hij is Amerikaan) over de Amerikaanse politiek.
Hoewel hij mijns inziens wel enigszins te geilbekkend over het Clinton-tijdperk sprak, alsof toen de wereld een soort Nirvana was, met de Hoorn des Overvloeds ter beschikking aan iedereen, vond ik het een inspirerend gesprek, lang knikte mijn hoofd niet meer bij een televisie-interview, afgezien van t knikkebollen bij Zomergasten vorig jaar, zoals gisteravond.
Ik wil dit graag koppelen aan een stuk dat ik zaterdag (of beter gezegd, vorig jaar, maar dat staat minder slim, dus welbewust mijn imago instandhoudend zeg ik dat maar niet, je bent tenslotte voor een groot deel wat mensen denken dat je bent) in de Volkskrant las.
Het artikel ging over praktische idealisten; dus de idealist die wel met het vliegtuig gaat, maar bomen koopt om de CO2 uitstoot te compenseren, iemand die zich gewoon in de wereld begeeft, maar ondertussen de rommel achter zicht opruimt.
Ik zag in J.S. Foer zo iemand, iemand met een helder kijk op de wereld, een wereldverbeteraar, een idealist, maar ook een consument en een deelnemer aan de moderne maatschappij. Aan zo iemand wil ik me spiegelen, hij gaf het stuk uit de Volkskrant voor mij een gezicht.
Je hoeft geen zelfbevlekkende ultramontaanse veganist uit Tibet aan te hangen die al 30 jaar op uitsluitend gerecycelde geitenmelk leeft, om de wereld te redden van de afgrond waar we met z'n allen naartoe denderen.
Het begint klein en bij jezelf, precies zoals de mileuslogan 10 jaar geleden luidde. Scheidt je oud papier, breng je lege flessen weg, geef aan een goed doel, ook al is het via de Postcodeloterij waaraan je eigenlijk deelneemt voor t geld, en zeg eens gewoon goeiedag tegen iemand.
Van dat soort mensen wordt de wereld beter, Extremisten zijn er al genoeg. De linker en de rechterkant van de samenleving zijn altijd nog alleen de uiteinden die het hele grote middengebied, de grijze massa, de samenleving so to speak, bij elkaar houden.
Ik ben blij dat ik na het stukje in de krant te hebben gelezen, geinspireerd kon worden door een helderdenkende, welbespraakte leeftijdsgenoot die een idee heeft over de wereld.
Daar heeft de wereld behoefte aan, mijn wereld althans, realistisch idealisten, mensen die weten wat ze kunnen (en vooral wat ze niet kunnen) en daarmee een bijdrage aan de samenleving leveren zonder dat ze zichzelf extreem beperken in hun beweginsvrijheid in de meest brede zin van t woord. Dat dit niet altijd in het eigen straatje past, prima. Ook op andere vlakken dan de dingen die mij bezighouden moeten knopen doorgehakt, moeten dingen verbeteren, verdwijnen, gecreeerd worden, al is het maar zodat mensen die het niet willen of kunnen het niet hoeven te doen. Echt, het zijn allemaal van die kleine vanzelfsprekende dingen, maar dat is t m precies.
Die gerecyclde geitenmelk heb je niet nodig, je Yakult Lacto-neurotische glucosesiroopflesje gewoon in de glasbak gooien is al een mooie start. Het is ZO simpel, misschien doe ik er iets TE simpel over, maar ik wil alleen maar illustreren dat je bijdrage niet meteen hoeft te bestaan uit het leegschieten van je ongemarkeerde 9mm-pistool op een rechtste politicus in het media-park omdat hij zo zit te zeuren over het mileu.
Dat die jongen die mij inspireerde ook nog eens van mijn leeftijd is, is voor mij het teken dat het wel goedkomt in de toekomst. Ook over 50 jaar, als we zelf ouwe knarren zijn, waarschijnlijk rete-rechts en zeurend over vroeger, zullen wij de Youps en Freeks aanhangen, maar dan staat er wel weer een nieuwe Foer op, een jonge idealist die ondanks het geweld van ons inmiddels tot ons 80 jaar doorwerkende grijsaards zich een plek weet te bemachtigen in het intellectueel debat en met nieuwe ideeen komt waar wij met onze vastgeroeste denkbeelden niet meer opkomen.Enzovoorts enzovoorts.
Ik hoop dat ik meer van dat soort mensen extreem luid en ongelofelijk dichtbij mag meemaken,
dan wordt alles een stuk verlichter in de wereld, hoop ik.
Een inspirerender begin van 2006 kon ik me niet wensen.