Ik ben blond, maar dat geeft niet

Zo zit je een stukje te schrijven, zo is het alweer een week geleden dat je iets onzinnigs op papier hebt gezet, of op je scherm, want over het algemeen komt er bij mij nog slechts weinig papier bij iets schrijverigs kijken.

De aanleiding voor dit voor de een heugelijke, voor de ander minder heugelijke feit is een aloud probleem: geen inspiratie.
Maar ik heb iets! Bij voorbaat moet ik hierbij zeggen dat niemand in mijn vriendenkring zich op welke wijze dan ook aangesproken moet voelen door onderstaand stukje: is fictie! overeenkomsten feiten louter toeval blablabla...
anyway

Ik moest naar aanleiding van een voorval een tijdje geleden ineens denken aan het fenomeen relaties, iets waar ik zelf middenin zit (en ik moet zeggen, het bevalt me prima).
Wat ik mij echter nu afvraag is het volgende: Hoe zal onze omgeving met mijn relatie omgaan.
Ik zal maar met de deur in huis vallen, de relatie die ik met mijn vriendin heb is op een ietwat creatieve (lees, ingewikkelde) manier tot stand gekomen. Dat kan, is geen punt, en het is ook inderdaad voor alle betrokken partijen geen punt meer. Case Closed.
Maar wel is het zo dat in de periode dat alles zich afspeelde, en ook nu nog, ik mij toch regelmatig afvraag: Wat zouden anderen hier nou van vinden. Niet in de zin van: keuren anderen mijn gedrag goed of keuren zij het af, nee, wat is het IDEE van derden bij het feit dat ik en mijn collega-relatiegenoot (lees: mijn vriendin) een relatie hebben en hoe werkt deze relatie door in de relationele sfeer tussen deze derden onderling en ten opzichte van mij en mijn vriendin.
Is een interessant gegeven: Voorbeeld (fictief):
Ik heb een vriend en die krijgt, na een stormachtige relatie met een leuke meid (ik hou het even hetero, daar identificeer ik mij het meest mee) een nieuwe relatie. Met die leuke meid kon ik het prima vinden, leuk kletsen, goeie gesprekken, kon tegen een geintje, et cetera. Leuk dus.
Komt die vriend me nu toch met een blond gedrocht met het IQ van een vierkante gehaktbal
(leuke brug naar een actueel onderwerp, scherp nietwaar) aanzetten waar ik helemaal niets mee kan. Geen humor, wil alleen maar op de bank, zit te zeiken, houd van Frans Bauer (als dat het enige is, prima, maar in combinatie met de overige problemen typies geval van HEEL NAAR).
Bijkomend probleem, mn vriend kan zn kont nog niet keren of die blonde gifpaddestoel zit er weer naast.
Ik zou mezelf behoorlijk bezwaard voelen in mijn verhouding tot die vriend, ik bedoel, ik zou hem niet zo snel meer ff lekker opbellen voor bier als ik toch al weet dat ie niet kan omdat ie naar de Ikea moet met dat slijmerige gedrocht met schaamhaar tot op dr schouderbladen.
Vervelend dus. Ook zou ik het heel vervelend vinden om eens een goed gesprek te hebben met die vriend, want waar je voorheen misschien in staat was om op een open manier met elkaar over dingen te praten kan dat niet meer. Je kunt bijvoorbeeld niet zeggen wat een verschrikkelijk ectoplasmatische yeti je die nieuwe vriendin vindt, wat op zich al een drempel opwerpt om compleet open te zijn, want oh wee straks komt iets verkeerd over, zon gesprek waarin je iets zegt, dat vervolgens via een ingewikkelde en voor jou onherleidbare hersenkronkel tot de conclusie leidt bij de ander dat je iets bedoelde (wat je niet bedoelde) dat hem tot dusdanige boosheid aanzet dat een slaande deur gelukkig het enige is dat je overkomt, het had erger kunnen zijn...
probleem dus.
Dit werkt weer door in je onderlinge relatie, het wordt misschien oppervlakkiger, je ziet elkaar minder. Langzaam valt door het ontbreken van een open basis waarop je met elkaar omgaat, door het ontstaan van relationele No-go areas om het zo maar te noemen een kloof die op den duur lastiger en lastiger te dichten wordt. ...
Daarnaast ga je het er ook over hebben met anderen in je omgeving, die je gelijk geven, inderdaad ' KUTwijf' , of juist niet, ' zit niet zo te zeiken man' . Dit werkt weer door, mensen gaan onderling erover praten, misschien met jou ,maar misschien alleen onderling, misschien zelfs met het corpus delicti. De relaties worden er volledig door beinvloed

Dit komt in de beste relaties voor, dingen kunnen irriteren, het is moeilijk iets te zeggen en komt uiteindelijk pas als het echt niet meer kan uit, maar dan is het ook uitgesproken en ga je weer verdern, of niet. Duidelijk, helder, probleem opgelost, either way.

Ik concludeer dus dat een open basis essentieel is voor een goede relatie. Een echt goede relatie kent geen No-Go areas. Misschien kent het een aantal gespreksonderwerpen waar je heel goed en een aantal onderwerpen waar je minder goed over kunt spreken metr iemand, dat is normaal, maar er is geen zwaard van damocles achtig niet-uitgesproken- WOORD of ON-DER-WERP dat een relatie vertroebeld.
En ook is het moeilijk maar waar, alleen bij ECHTE vrienden kun je zulke dingen zeggen (mit
s netjes natuurlijk, maar je kunt ze zeggen), je bekvecht erover en klaar is klara De rest is blijkbaar leuk, maar minder belangrijk.

Nu ben ik blij dat ik echte vrienden heb, gelukkig, en mijn vriendin ook.
maar ik draai t nu eens om: ik hoop toch niet dat ik iets dergelijks op mijn geweten heb...
Dat ik zo'n irritante gozer ben die bij mn vriendin constant op de bank hangt...
Denk het niet, ik heb me nooit erg ectoplasmatisch gevoeld, hoogstens een beetje blond.
Maar dat overkomt de beste.

BDW: voor een leuke blondjesgrap: tjek deze link! http://keep-pushing.blogspot.com/ en klik ff op de blondjoke link!!!