Trouwens, ik heb eigenlijk geen idee wat de fuck ik met dit ding moet, beetje domme dingen schrijven denk ik, altijd leuk.
Ben ik goed in, domme dingen schrijven, met name dingen die eigenlijk als een lul op een drumstel slaan, voor zover lullen uberhaupt een relevante link hebben met drumstellen. Tenminste niet bij de bands waar ik van hou.

Oh ja, grappig, kom vanochtend bij een stoplicht, wordt ik afgesneden door een taxichauffeur. Ik geef hem het oudste gebaar ter wereld om mijn ongenoegen te laten blijken op een internationaal herkenbare wijze (niet onverstandig als je naar de etnische samenstelling van het arsenaal taxichauffeurs kijkt dat dagelijks als moorddadige projectielen door de asfalten jungle schiet)
Komt die man, half uit zijn portier hangend en tierend van ongenoegen over het zojuist door mij non-verbaal getoonde ongenoegen omtrent zijn rijgedrag, me toch een partij achter me aan scheuren, om mij vervolgens op een oprit half klem te rijden. Meneer springt uit de auto, ik ben verrast dat het een op het eerste gezicht welverzorgde blanke jongeman van een jaar of 35 is in een iets te nauw pak (wat wel de mode zal zijn, ik ben daar niet van op de hoogte) ,en komt vlak voor me staan.
'EN NU NOG EEN KEER DAT VINGERTJE', krijg ik op niet mis te verstane wijze te horen, terwijl twee diep in de kassen liggende ogen mij priemend aankijken op ongeveer 25 cm afstand van mijn gezicht.
Ik ben lichtelijk van mijn apropos en zeg, meneer, volgens mij mag u niet op deze uitrit parkeren, u hindert uw medeweggebruiker.
Twee inmiddels gestopte heren in oranje overalls van de hout -enplantsoenendienst Amsterdam zijn aan komen lopen en manen de man tot kalmte, waarbij ik mij realiseer dat geen van beiden een cursus productief communiceren heeft gevolgd, ik zal daarom het taalgebruik niet herhalen.
De taxi-chauffeur, inmiddels een cm of 50 teruggetreden, blijkt echter met deze toonzetting voor enige rede vatbaar en beent terug nar zijn zwarte bolide van een duits merk met het bekende sterretje.
'Dat tuig moet oprotten' brengt hij er nog uit, trilling duidelijk hoorbaar in zijn stem.
Ik bedankt de heren voor hun assistentie, en bestijg wederom mijn stalen ros, nog steeds verbaasd over deze plotse agressie.
Wanneer ik mijn weg vervolg, passeer ik een file auto's, waarin de taxi-chauffeur achteraan is gesloten. Ik zie hem op zijn vuist bijtend onderuitgezakt achter het stuur zitten.
Het is ook niet makkelijk om taxi-chauffeur te zijn in Amsterdam bedenk ik me, terwijl ik de trambaan oversteek en richting Vondelpark fiets. Maar goed dat het kaf van het koren gescheiden gaat worden binnenkort, als het aan de wethouder ligt dan.
Misschien dat ik dan niet meer ongewenst met dergelijke agressie van gefrustreerde chauffeurs geconfronteerd wordt.