Feest Formule

Met de komst van het voorjaar schieten de sociale kansen weer de grond uit als krokussen!
Feestdag hier, verjaardag daar, sociaal contactje zus, praatje zo, koffiedrinken bij a, dan over b met cola naar bier met c enzovoorts etcetera.
Nu is het in mijn omgeving een algemeen geaccepteerde theorie dat met het toenemen van het aantal mooie dagen en hoeveelheid zonneschijn, de sociale contacten evenredig toenemen.
Dit jaar is deze theorie opnieuw bevestigd.
En gelukkig maar!
Toch zit er een kant aan deze ontwikkelingen die een mogelijke valkuil kan zijn voor degene die al deze schitterende kansen krijgt; je moet wel kunnen bepalen wat je nog aankunt en wat niet, zonder voorbij te gaan aan de mogelijke verwachtingen van anderen.
Zo had afgelopen zondag een oom van mij de gelegenheid geboden om zijn verjaardag te komen vieren. Heel erg leuk, oom jarig, zie je nog eens iemand et cetera.
Echter, helaas smeuige gemalen pinda's van Calvé (met stukjes noot!), ik was elders verwacht, waardoor ik genoodzaakt was de uitnodiging beleefd te weigeren.
Ander voorbeeld was dat (om het even in de familaire sfeer te houden) mijn oma niet op mijn verjaardagsuitnodiging besloot in te gaan omdat zij elders werd verwacht!
Nu zijn dit twee voorbeelden die niet bepaald tot de spectaculaire verbeelding spreken.
Het waren gewoon de eerste twee die mij te binnenschoten, maar allebei zijn het voorbeelden van overmacht.
Ik kan mij hier alleen wel bij voorstellen dat mijn oom het jammer vond dat ik niet kon komen (anders was ik/had ik niet uitgenodigd, je krijgt tenslotte geen uitnodiging om als roomfiller te fungeren, at least not in mijn familie/vriendenkring).

Het punt waar ik hiermee naar toe wil is dat het een valkuil kan zijn voor jou/mij als veelgenodigde dat je teveel uitgaat van je eigen wensen en te weinig van de verwachtingen van anderen. IK heb geen zin, dus IK ga gewoon niet.
Kan, eerlijk antwoord, maar het gaat voorbij aan het het hele concept uitnodigen. Dit impliceert tenslotte dat een ander het LEUK vindt als je komt, er soms zelfs stiekum een beetje op rekent/hoopt.
Afbellen kan natuurlijk altijd dan, het moet wel kunnen zoals in mijn voorbeeld hierboven en het moet je geen nare stressreacties opleveren als je op één of ander K*T feesje terecht komt met nare mensen.
Maar als dit niet zo, dan onthoud ik voor mijzelf dat de ander het misschien heel leuk vindt, diegene neemt de moeite iets te organiseren en wil jou er graag bijhebben. Wie ben ik dan om 'nee' te zeggen als ik niets anders heb, behalve dan dat ik misschien even geen zin heb, of een drukke avond ervoor/erna. Ik vind dat je het dan bijna verplicht bent om in ieder geval je gezicht laat zien.
Natuurlijk ben ik er geen voorstander ervan een partycrasher te worden waar je continu als eerste binnenbent en als laatste weggaat. Je gezicht laten zien is echter ook iets wat je even een paar uurtjes kunt doen, of op zn minst een drankje.
Het geeft de ander het gevoel dat hij/zij er toe doet voor je, dat je het op prijs stelt wat iemand organiseert en het levert misschien zelfs onverwacht een leuke avond op. Iets wat mij ook regelmatig is overkomen.

Al met al een tricky toestand, zo'n afweging: Je grenzen bewaken is natuurlijk belangrijk en overal maar op komen draven kan juist weer anderen het gevoel geven dat het je allemaal niet uitmaakt wat je doet (je komt toch al bij iedereen opdraven). Maar deze scheidslijn is met een beetje sociaal inzicht goed te maken. Dit is iets wat per persoon verschilt (gelukkig!) en niet in een exacte rekensom is vast te leggen.
Uitgangspunt is echter wel dat ik altijd een afweging maak op basis van wat ik wil en kan enerzijds en wat de ander verwacht anderzijds. Dit is een continue veranderende rekensom, maar uiteindelijk is wel degelijk een grove formule te maken;

Kunnen en willen = gaan,
Kunnen, niet willen=proberen, tenzij zware argumenten voor niet willen, dan niet gaan
Niet kunnen, wel willen= overmacht, jammer, maar zeer helaas
niet kunnen, niet willen= goed gevoel! je wilde niet, en je kunt toevallig ook niet! HEERLIJK!

Tenminste, dat denk ik dan.
Soms heb ik er spijt van dat ik wiskunde heb laten vallen, waar dat vak al niet goed voor is!