HET KANTOOR UIT!

HEHE,

Het leven van een verhuizer gaat niet over rozen, tenzij je de doorns aan de steel meerekent bij deze geurende rode metaforen voor een rustig rijk en stabiel leven.
MAN O MAN
Maar die verhalen zijn al vaak gedeeld met evenveel vaak geziene mensen, die bovendien regelmatig, zo niet vaak, deze blog lezen om geinspireerd te worden in their sorry excuse for a life (zodat je kunt constateren dat het nog niet zo erg is allemaal, jouw middelmatig bestaan liever dan die doucheput met vies haar en kontkruimels dat mijn leven heet (SATIRE! IK BEN NIET SUICIDAAL! RELAX!, of SORRY!, tis maar net wat je perceptie van ondergetekende is)

Daarom even een observatie in het algemeen.
Gisteravond zat ik na een hele leuke avond bij Zwartboek, jawel, het magnum opus van Paul Verhoeven, onze mediageile, op mijn oude huisbaas lijkende, Soldaat van Oranje filmende, grand dame van de Nederlansche Film, in cafe 'het Kantoor' ( 'even naar kantoor 'HAHA, als de bedenker daarvan in de humor was gegaan had hij vast nachtenlang de Kleine Komedie uitverkocht, als het Carre niet is..eh, juist.)
Doel van deze pitstop op weg naar ons nieuwe penthouse met exclusieve waterpaseffecten, was een kleine evaluatie van hetgeen zich voor ons op het witte doek ontvouwen had in de 3 (!) uur er aan voorafgaand.
Dit was in een ander opzicht ook inspirerend:
Toen wij goedgemutst de zaak betraden besloten we de bar te bemannen, er waren nog drie krukken vrij (dinsdag avond is niet bijster druk in bruisend Haarlem).
Maar vanaf het moment dat we onze plek betraden werden we apatisch aangestaard door drie grijze, uitgelubberde papzakken op de hoek van de bar, twee t/m vijf krukken rechts van de plek waar wij zojuist een poging deden het ons gemakkelijk te maken.
De verste twee, mannen, begin zestig, bier voor de neus, duidelijk op zoek naar iets wat ze in hun werkende leven op kantoor nooit hadden gevonden, en nu in Het Kantoor ook duidelijk niet tevreden waren met het bereikte rendement van de avond aldaar, hervatten na een seconde of 10 hun weinig geanimeerde converstatie waarvan het onderwerp mij ontging.
De derde, dichtsbijzijnde grijzeling (een vrouw, daar ga je al) bleef echter raar kijken in onze richting terwijl ze zacht lurkend aan een veel te dikke sigaar duidelijk de ontwikkelingen links van haar probeerde te processen in haar hersens, die zich vergelijkenderwijs gedroegen als een computer uit 1980 waar je een modern computerspel op tracht te spelen.
Met andere woorden, iets ontbrak in haar plaatje op dat moment, een probleem dat zij op trachtte te lossen door maar gewoon door te staren terwijl wij op de kruk gingen zitten.

Buitengewoon ongemakkelijk dus voor ons, een starende paardenstaart met Zeeman trui-met-ritskraagje, lichaam wat waarschijnlijk al jaren lekker op zichzelf is en dito geest die bovendien wat beperkt werd in beleving van de buitenwereld door de vetrollen die over haar varkensoogjes hingen, lurkend aan een sigaar van dubieuze kwaliteit en bier wat waarschijnlijk tegelijkertijd met mevrouw zelf overleden was, want erg veel leven zat er verder niet meer in.

Na een kort moment van bezinning en reflectie op de situatie nam ik het initiatief door voor te stellen dan maar 'lekker in de hoek aan een tafeltje te gaan zitten', iets dat mijn vriendin, die voor die 30 ongemakkelijke seconden de directe barbuurvrouw van dat gedrocht had durven zijn, met beide handen aangreep en sneller bij de hoektafel was dan ikzelf.

Naar ons idee waren wij voor een kort ogenblik ten prooi gevallen aan de toorn der Stamgasten, die geestelijk dermate uit het lood geslagen waren door onze brutaliteit om in hun haptische ruimte (lees, hun stamcafe, nota bene HUN bar) binnen te dringen dat de enige logische oplossing voor deze ongewenste vreemdelingen lag in het aanstaren en wegkijken, een vonnis dat door 'Varkensoogjes' voltrokken werd.
Jammer, zulke mensen op zo'n plek, want ik denk dat ze een veel nuttiger taak zouden kunnen vervullen in de maatschappeij die sommigen voor ogen hebben.
Zet zo'n stinksigaar met tieten (of wat hiervoor door moet gaan) voor een uitzetcentrum en je hebt geen vreemdelingenprobleem meer, omdat iedereen na dagenlang te zijn aangestaard door 'Dat' het windmills en woodenshoes idee van de rijke nederlandse samenleving heeft ingewisseld voor de ware aard van Nederland: een massale, xenofobe varkenshouderij waar Orwells 'Animal Farm' nog een puntje aan kan zuigen. Binnen de kortste keren heb je zo weer lekker de ruimte en ben je verlost van monddichtnaaiende arabieren en zielige gevangen chineesje.
Voor sommige politici met een heldere kijk (ondanks de eigen varkenskop) op Nederland en nieuwe immigranten een welhaast utopisch beeld. Niks geen zeikende Nickelodeon-presentatoren over chinese zielepietjes of goedgebekte kroatische vwo-studentes bij wijlen Barend en Van Dorp. Lege centra die als dustbowls in de polder liggen te wachten op zij die nooit meer komen gaan, de vreugde die menigeen in Den Haag dat zou brengen!

Uit het Kantoor en de straat op! Het klinkt als een verkiezingsleus / verziekingsleus (wat je wilt)
Scheelt je hoogstwaarschijnlijk ook weer een uitkering of drie.

En zo kon het zijn dat wij na een goede film en een oplossing voor zowel de immigratie als de uitkeringsproblematiek tevreden in slaap vielen op ons waterpasgelegde matras.