Zum Hause

Tjongejonge,

TJOOONNGEJONGEJONGEJONGE,
IK HEB IN GEEN JAREN NIET ZOO GELACHE!
TSJOOOONGEJONGEJONGEJONGE....
(*vrij naar neerlands meest bekende postpuberale nihilistisch artistotelianen van de jaren ' 90, R&R, zeg maar de Viktor en Rolf van de humor.)

enfin,wat ik zeggen wou, maar niet deed, daarom doe ik het nu maar: Ik heb in geen jaren niet zo'n raar gevoel meegemaakt als afgelopen week. Tjongejonge.. dus..
Nu is dat misschien een beetje overdreven, maar dat was t gevoel ook achteraf denk ik

Afgelopen week gingen we kijken bij een huis, dat doe je wel eens , kijken bij een huis
maar niet met een makelaar, en al helemaal niet bij een huis dat je ' wel iets lijkt' .
Het ging om een hardstikke leuke arbeiderswoning uit begin 20e eeuw (1906 oid)
hardstikke mooi, maar wat zoiets met je doet op het moment dat je dan wegloopt is
heel vreemd...
het is echt een gevoel van.. shit, wat moeten we nu, het is leuk, maar is het echt wel iets, hoe weet je dat... is dit het goede gevoel, wat willen we?
En daar zit je dan, achter je goedkopen pizza op donderdagavond stilletjes je kappertjes over de mozzarella te verdelen terwijl de beste vriendin van je zus hard zit weg te paffen met twee kortgeknipte jongens een tafel verderop.
Vreemd, een raar soort onderbuik gevoel maakt zich van je meester, alsof je lichaam voelt
dat er gevaar aankomt, maar zich ook realiseert dat het misschien ook wel iets heel leuks kan zijn.
Een dubbel gevoel dus, zoals vroeger als je dan van je fietsje was geflikkerd met voor je gevoel 150 per uur op een grindtegel en dat je moeder je dan ging troosten, maar vervolgens wel met van die gore dettol je wond ging ontsmetten, nou, vrouwen en kinderen eerst in de atoomschuilkelder (ik was jong tijdens de koude oorlog, klinkt leuk om te zeggen, klinkt heel oud, maar dit is 1985 waar ik het over heb) .
Dat gevoel dus, dat je moeder je wel troostte, dus dat het wel heel goed was, maar dat er toch iets unheimisch omheen hing, dat je al voelde; dit is heel veilig, maar toch hing er iets naars omheen. Eigenlijk is het ook een hele verkeerde parallel of metafoor of hoe je het ook noemen wil die ik er nu omheen brei, maar ik denk dat mn punt wel duidelijk is.
Einde van t liedje is: Gelukkig zijn we zaterdag teruggegaan en hebben we ons nog eens goed beraad over dit rare gevoel en kwamen tot de conclusie dat het toch niets voor ons was, al was het maar wegens de rare kleine dingetjes rondom het huis (geen bouwkundig rapport, kozijnen raar en niet gevoegd, rotte planken, donker, nah ja, unheimisch dus in de meest ware zin van het woord). HEt leuke gevoel was aan het eind van de middag weg en vervangen door een overduidelijk NEE.
Dus de dettol won dit weekend, onze wond van het goede gevoel is mooi maar pijnlijk ontsmet. En na die ontsmetting weet ik nog, dat je dan met een pleister op je knie fijn op de bank mocht zitten, tom en Jerry kijken ofzo, en dat het een heel opgelucht gevoel gaf.
Dat was dit ook, we weten nu tenminste meer dan de vorige keer. Huizen kopen is, net als bij fietsen, een leerproces met vallen en opstaan. Komt die metafore parallel of hoe t ook heet toch nog goed.
Volgende keer met kniebeschermers bij de makelaar langs dus.