2006!

Iedereen een gelukkig nieuwjaar,

Ik hoop op een mooi en prettig doorstaan van de komende 365 dagen (excuseer, 364) voor iedereen, tot het volgende Youp van t Hek moment, dat ik overigens Youploos heb doorgemaakt, ik heb namelijk WEL vrienden en dus geen tijd om naar die wandelende mid-lifecrisis te kijken.
Speaking off which... afgelopen zaterdag zag ik bovengenoemde olijk keuvelend op de hoek Utrechtsestraat / Prinsengracht, in de buurt van zijn kapitale grachtenpand een bos bloemen krampachtig vastklampen, ik geloof dat t anjers waren. Een stukje verder lopend zag ik zijn vrouw (zijn officiele vrouw) in een hagelwitte jas op de fiets springen, terwijl dat met rode bretels behangen monsterproduct van de Permissive Society en de lege geest van de moderne maatschappij zich, toen ik mij na 100 meter omdraaide, eenzaam door de bediendeningang van zijn veel te grote huis naar binnen wurmde. Ik snapte het meteen, vrolijk naar de buitenwereld,tuurlijk Youp, maar ik zag hem al mistroostig melancholisch uit het raam van zijn monsterhuis dromen van een rijker geestelijk leven waarin niet het podium, maar het echte leven een plek was waar je succes hebt. Je zou bijna denken, maar goed voor Youp dat hij ons nog heeft. Wat jammer voor ons, maar wat goed voor Youp.

Maar dat terzijde en zeker niet terzake..
Wat ik graag kwijtwil is dat gisteravond een prachtig interview op televisie was met Jonathan Safran Foer, de auteur van 'Everything is Illuminated', en 'Extreem luid en ongelooflijk dichtbij'
Hoewel ik met het schaamrood op de kaken moet bekennen nog niets van deze Grote Geest te hebben gelezen, ben ik om.
Lang heb ik niet zo'n helder, afgewogen en intellectueel gesprek gezien met een jongen van 28 jaar, jawel, J.S. Foer is 28 jaar. Een leeftijdsgenoot, een jongen waaraan je je kunt spiegelen, hoewel hij waarschijnlijk 100 maal mijn intellectueel vermogen heeft.
Youp van t Hek is een ouwe lul, Freek de Jonge het idool van mijn ouders, dus bij voorbaat verdacht, om er maar twee te noemen. Nee, deze jongen, daar kan ik mij mee indentificeren.
Het ging over zijn boeken, zijn drijfveren en, omdat hij actief campaigner voor de Democraten is (hij is Amerikaan) over de Amerikaanse politiek.
Hoewel hij mijns inziens wel enigszins te geilbekkend over het Clinton-tijdperk sprak, alsof toen de wereld een soort Nirvana was, met de Hoorn des Overvloeds ter beschikking aan iedereen, vond ik het een inspirerend gesprek, lang knikte mijn hoofd niet meer bij een televisie-interview, afgezien van t knikkebollen bij Zomergasten vorig jaar, zoals gisteravond.
Ik wil dit graag koppelen aan een stuk dat ik zaterdag (of beter gezegd, vorig jaar, maar dat staat minder slim, dus welbewust mijn imago instandhoudend zeg ik dat maar niet, je bent tenslotte voor een groot deel wat mensen denken dat je bent) in de Volkskrant las.
Het artikel ging over praktische idealisten; dus de idealist die wel met het vliegtuig gaat, maar bomen koopt om de CO2 uitstoot te compenseren, iemand die zich gewoon in de wereld begeeft, maar ondertussen de rommel achter zicht opruimt.
Ik zag in J.S. Foer zo iemand, iemand met een helder kijk op de wereld, een wereldverbeteraar, een idealist, maar ook een consument en een deelnemer aan de moderne maatschappij. Aan zo iemand wil ik me spiegelen, hij gaf het stuk uit de Volkskrant voor mij een gezicht.
Je hoeft geen zelfbevlekkende ultramontaanse veganist uit Tibet aan te hangen die al 30 jaar op uitsluitend gerecycelde geitenmelk leeft, om de wereld te redden van de afgrond waar we met z'n allen naartoe denderen.
Het begint klein en bij jezelf, precies zoals de mileuslogan 10 jaar geleden luidde. Scheidt je oud papier, breng je lege flessen weg, geef aan een goed doel, ook al is het via de Postcodeloterij waaraan je eigenlijk deelneemt voor t geld, en zeg eens gewoon goeiedag tegen iemand.
Van dat soort mensen wordt de wereld beter, Extremisten zijn er al genoeg. De linker en de rechterkant van de samenleving zijn altijd nog alleen de uiteinden die het hele grote middengebied, de grijze massa, de samenleving so to speak, bij elkaar houden.
Ik ben blij dat ik na het stukje in de krant te hebben gelezen, geinspireerd kon worden door een helderdenkende, welbespraakte leeftijdsgenoot die een idee heeft over de wereld.
Daar heeft de wereld behoefte aan, mijn wereld althans, realistisch idealisten, mensen die weten wat ze kunnen (en vooral wat ze niet kunnen) en daarmee een bijdrage aan de samenleving leveren zonder dat ze zichzelf extreem beperken in hun beweginsvrijheid in de meest brede zin van t woord. Dat dit niet altijd in het eigen straatje past, prima. Ook op andere vlakken dan de dingen die mij bezighouden moeten knopen doorgehakt, moeten dingen verbeteren, verdwijnen, gecreeerd worden, al is het maar zodat mensen die het niet willen of kunnen het niet hoeven te doen. Echt, het zijn allemaal van die kleine vanzelfsprekende dingen, maar dat is t m precies.
Die gerecyclde geitenmelk heb je niet nodig, je Yakult Lacto-neurotische glucosesiroopflesje gewoon in de glasbak gooien is al een mooie start. Het is ZO simpel, misschien doe ik er iets TE simpel over, maar ik wil alleen maar illustreren dat je bijdrage niet meteen hoeft te bestaan uit het leegschieten van je ongemarkeerde 9mm-pistool op een rechtste politicus in het media-park omdat hij zo zit te zeuren over het mileu.
Dat die jongen die mij inspireerde ook nog eens van mijn leeftijd is, is voor mij het teken dat het wel goedkomt in de toekomst. Ook over 50 jaar, als we zelf ouwe knarren zijn, waarschijnlijk rete-rechts en zeurend over vroeger, zullen wij de Youps en Freeks aanhangen, maar dan staat er wel weer een nieuwe Foer op, een jonge idealist die ondanks het geweld van ons inmiddels tot ons 80 jaar doorwerkende grijsaards zich een plek weet te bemachtigen in het intellectueel debat en met nieuwe ideeen komt waar wij met onze vastgeroeste denkbeelden niet meer opkomen.Enzovoorts enzovoorts.
Ik hoop dat ik meer van dat soort mensen extreem luid en ongelofelijk dichtbij mag meemaken,
dan wordt alles een stuk verlichter in de wereld, hoop ik.
Een inspirerender begin van 2006 kon ik me niet wensen.