Te provenciaals voor Amsterdam

Amsterdam...

tja, wat kun je er van zeggen? amsterdam is groot, amsterdam is mooi, amsterdam is lelijk, amsterdam stinkt, amsterdam 'ruikt naar stad' (whatever that means), amsterdam beweegt, amsterdam staat soms stil in de tijd..
Feit is dat het eigenlijk allemaal waar is, Amsterdam heeft veel inwoners en bezoekers en evenvele interpretaties en indrukken die het creeert en achterlaat.

Ook ik heb zo'n beeld van amsterdam .
Soms staat dit beeld een tijdje stil, dan is het in beweging, dan is het positief, dan weer negatief. In grote lijnen is er met een beetje creativiteit en platvloers chargeren het volgende uit te destilleren:

Vroegah, toen ik nog jong en onbedorven was, de koeien nog in de wei liepen en Al Gore nog gewoon niet bekend was Amsterdam voor mij groot en nieuw en had iets mystieks. 'De grote stad' . Ik kan mij herinneren dat ik op mijn vierde of vijfde jaar in de tram stond met mijn vader en tegen hem zei dat het net Amerika was (want dat had ik op t.v. gezien). Ook kan ik mij herinneren dat een norse amsterdammer die in mijn beleving 3.50 groot was in reactie hierop mopperde 'gelukkig is het nog niet zover'. Wat dan weer tot hilariteit bij mijn vader leidde.

Tot mijn 16e jaar kwam ik er nauwelijks, iets wat natuurlijk bijdroeg aan de mystificatie van dit centrum van het leven zelf (zoals ik er toen tegenaan keek).
Na mijn 16e en met de openbaringen van het gratis studentenvervoer opende zich deze wereld voor mij. Maandelijks was ik er te vinden, ik struinde de hele binnenstad af. Wat ik zag was vooral een grote stad met Hele Mooie Huizen en dito grachtengordels.
Verder vond ik het voornamelijk erg druk.

Jaren later ging ik zelfs in Amsterdam werken, aan de rand van de stad waar ik nooit was geweest. Behalve dan die keer dat ik enthousiast fietsend opeens op de (naar ik nu weet) Admiraal de Ruyterweg terechtkwam, kwam ik nu met grote regelmaat in West.
De stad werd in deze periode meer een gewone stad, niet het mystieke gebied waar je over pittoreske grachtjes en langs grote pleinen met prachtige architectuur richting ruime cd-winkels werd geleid.
Ook hier had je spuuglelijke architectuur, lelijke mensen en vervuiling. Bovendien was het percentage lappenkoppen enorm! Iets wat ik als provenciaaltje toch weinig gewend was.
Drie jaar later ging het nog verder:Ik werd zelf Amsterdammer (sort of).

En in deze periode is mijn beeld van de stad definitief gekanteld:
Het mystieke verdween, de indrukken Groot, Druk en VEEL bleef achter, samen met de indruk dat Amsterdammers nogal intolerant zijn en je fiets stelen waar ze maar kunnen (in mijn geval 4 keer in anderhalf jaar).
Dit beeld is alleen nog maar versterkt sinds ik weer ben teruggekeerd naar mijn oude woonplaats, buiten Amsterdam.
Amsterdam is nog steeds mijn dagelijkse werkplek, ook de stad waar ik studeer.
Maar nu ik de stad van binnen en buiten ken en weet dat het als stad eigenlijk weinig anders is dan mijn eigen stad is het mystieke er af. Het is gewoon een HELEBOEL mensen in een HELEBOEL HELE HOGE, DICHT OP ELKAAR GEBOUWDE HUIZEN. Het is plek waar HEEL VEEL mensen door elkaar krioelen.
Bovendien is de stad intolerant en overvol op de plekken waar het wel leuk is om te komen. waardoor de lol er op drukkere dagen op juist die plaatsen snel vanaf is.

Toen ik afgelopen zaterdagavond in de tram zat, onderweg naar een (overigens leuk) feesje in de Pijp en uit het raampje van de rammelende combino keek besefte ik bovenstaande weer.
Amsterdam is een prima stad om te bezoeken en om te werken, maar om te wonen is het me te vol, te druk en haar inwoners zijn voor zover ik ervaar te intolerant ten opzichte van elkaar.
Blijkbaar ben ik toch teveel een provenciaal om van Amsterdam te kunnen houden.
Bovendien ben ik teveel aan mn fiets gehecht.