in aanvulling op de vorige post: WK!

Hoewel ik er niet graag iets over schrijf, vindt ik toch dat ik het aan mijn stand verplicht ben enig inzicht in mijn beleving van het WK te bieden.
Zoals die piloot op 11 september 2001 antwoordde op de vraag of Mohammed Atta voor 1 keer de knuppel mocht vasthouden: ‘Voor deze ene keer dan’.

Het heeft zo zijn voordelen om voetbal in de kroeg te kijken.
Afgezien van de rommel die je jezelf bespaard door je vrienden NIET in je huis door acute mongolisatie te laten bevangen maar hiervoor een lokaal etablissement met serieuze Begeisterung vakkundig te verbouwen is het ook veel leuker, omdat veel meer mensen zich hebben weten te conditioneren voor deze Pavlovreactie op een WK-wedstrijd dan je directe kennissenkring, die bij mij toch niet veel groter is dan een gemiddeld studiejaar Duits aan de Agrarische Hogeschool Wageningen.

Zo ook afgelopen woensdag. Na de acute kwijlreactie die mijn onderbewustzijn neurolinguistisch transporteerde naar mn overhangende voorhersenkwab bij het horen van de woordcombinatie ‘Woensdag’ en ‘WK-voetbal’ was het plan snel geboren onze Mannschaft eens flink in cafe de Schutter te gaan ondersteunen en de lokale economie te subsidiëren als ware het een kansloos landbouwproject in Sudetenduitsland waarvoor rechts-radicale Franse boeren uit irritatie over deze concurrentievervalsing wagonladingen rotte aardappels voor je deur zouden dumpen en je met spandoeken uit je tent zouden pogen te lokken die elk doel missen omdat Frans weliswaar nog geen dode taal is, maar in mijn geval al jaren van de beademing is gehaald.

Dat deze chauvinistische adoratie van onze fuBballfuhrer van Basten tegen dat postjuntaclubje uit Zuid-Amerika (dat zich overigens duidelijk thuisvoelde in die Heimat, wat mijn hypothese bevestigd dat menig Argentijns topvoetballer gewoon een bastaardariër is uit een one-night stand van een aan de galg ontsnapte ex-nazi die nu verscholen op de Pampa zijn Vierten Reich zit af te wachten met een argentijnse schone die diezelfde machtszieke nazi-hond met zijn Ubergruppensturmfuhrer-insignes achter op zijn van mijn opa gestolen Fahrrad wist te krijgen, niet toevallig precies de wijze waarop prins Claus zijn zoon aan Maxima koppelde) uiteindelijk resulteerde in een hedonistisch bacchanaal met omzetresultaten waarmee de erven Heineken een nieuwe erker aan hun huis kunnen knutselen, mocht de pret niet drukken.
Het was gezellig, zeker toen na de wedstrijd de stoelen aan de kant gingen en de geïmproviseerde tribune in een ware dancing veranderde.

Waar wij anderhalf uur lang als konijnen in je koplamp, vlak voordat je ze als decoratie op je hippe bumperkit plakt, glazig naar een scherm hadden zitten staren onder het uiten van allerhande scabreuze leuzen die waarschijnlijk niet eens door ons bewustzijn geregistreerd werden maar linea recta vanuit de onderbuik onze mond uitrolden, kon men nu getuige zijn van een uitgelaten college vrije expressie (helaas zou de definitie ‘Dansen’ voor deze verzameling kat-achtige spasmen een herdefiniëring van het woord in de Dikke van Dale tot gevolg hebben, iets wat ik de Dames en Heren taalpuristen wil besparen in hun naar perkament riekende stoffige soort van levensvorm)

Helaas war der Zug punktlich en moesten de Haarlemse investeerders die zich zo kranig goudgeel geweerd hadden vroegtijdig ons mini-utopie op aarde verwoesten door zich naar het station te haasten omdat een nachtelijk verblijf in het Amsterdamse niet als serieuze optie werd meegewogen, iets waar ik als praktijkervaringsdeskundige enig empathisch gevoel voor kan opbrengen.
Dat dit schoolvoorbeeld van stoppen op je hoogtepunt voor Saddam Hoessein iets te laat kwam mocht de pret niet drukken.
Kortom: het was gezellig en dat doen we nog eens.