Ik ben Underground! en ik wist t niet eens!

Aanstaande februari ben ik precies 3 jaar bezig om mijn studie geschiedenis aan de UVA (in deeltijd) tot een goed einde te brengen, of teminste om zover mogelijk te komen.
Afgezien van de gebruikelijke periodieke irritatie over de inhoud van die studie en de tijd die het kost, zeker als je veel tijd kwijt bent aan inhoud waar je niet zoveel heil inziet (wat een heel satirische maar bovendien voor een geschiedenisstudent zorgwekkende zinsconstructie is als je toevallig aan iets over Nazi's werkt), komt hieruit ook een ander periodiek gevoel naar voren, het evenwicht tussen genieten in je leven en je ideaal (de studie afronden en hier heel groot en bekend mee worden).

Het zit zo: Iedere keer als ik aan mn studie werk (dat overdrijf ik, VAAK als ik aan mn studie werk) heb ik de drang om iets anders (laten we die 'iets leuks ' noemen) te gaan doen.
Dit levert, als ik aan dit gevoel toegeef, een schuldgevoel op dat ik niet aan mn studie werk; ik had immers in de tijd dat ik tv kijk, in de kroeg sta, gewoon buiten ben of anderszins niet direct voor de studie relevante activiteiten onderneem, wel nuttig aan mn studie kunnen werken.
Het is dat evenwicht tussen lol en leren waar ik dus naar op zoek ben.
Ik merk dat ik hier vaak tegenaan loop en dat ik dit in mn vriendenkring ook vaak tegenkom. Doe leuke dingen, vertellen ze ook mij regelmatig. Kwestie van de touwtjes op tijd laten vieren en op tijd weer aantrekken zou je zeggen, maar dat is lastig, want je ziet dat mensen die niet de verplichting zijn aangegaan voor de lange termijn wel genoeg tijd en ruimte hebben om leuke dingen te doen. Dus vieren is makkelijk, aantrekken is lastig.
Nu ben ik OF teveel bezig met mn studie, OF te weinig, waardoor ik me schuldig ga voelen.
Waar haal ik nou de motivatie vandaan om door te gaan met mn studie en wat is dan mn valkuil waardoor ik minder ga studeren.
Ik ga hierover eens hardop (of al schrijvend) nadenken, wie gaat ermee op avontuur in mn hoofd?)

Er zit in deze kwestie volgens mij een onderscheid tussen je doelen op de korte termijn en je doelen op de lange termijn.
De vraag 'wat wil ik met mn leven 'is natuurlijk van een wezenlijk andere aard dan de vraag 'wat wil ik vandaag doen'. Hierin zit precies die spanning zit tussen 'leuke dingen doen' en aan mn studie werken, want mn hoofd zegt aan de ene kant 'doe leuke dingen vandaag', terwijl het ook zegt 'doe iets met je leven'.
Dit is wat schizofreen, want deze twee zaken gaan in mijn geval blijkbaar niet samen.
Vraag ik mij wel af of dit impliceert dat mensen die veel willen bereiken en hier veel aan werken weinig lol hebben op een dagelijkse basis. Dit hoeft niet per se want als ze lol hebben in het bereiken van hun doel, dus een soort fusie hebben weten te creeeren tussen lol op de korte termijn en doelverwezenlijking op de lange termijn, dan is dit niet het geval.
Ik vraag mezelf dan vervolgens af wat ik moet denken over het feit dat ik niet meer dagelijks lol heb in mn studie.

1-Betekend dit dat ik in toenemende mate er achter kom dat deze weg niet de juiste voor mij is, dus dat ik aan het einde van de rit geen voldoening zal halen uit datgene wat ik wil bereiken (kies ik dus de verkeerde weg omdat ik geen lol heb)?
2 Of is er iets anders aan de hand en moet ik ook tot een soort fusie komen tussen lol en doel op de lange termijn.? Zo ja, HOE doe ik dit?
3 Zo niet, waarom hoeft dit niet?

We lopen ze even af:

1 Ik denk om te beginnen dat ik mij vergis als ik 'lol' en 'leren' bij elkaar leg, dit moeten andere woorden zijn. Klinkt erg bureaucratisch, maar de woordkeus bepaald wel je denkwijze en dat is de fout die ik in deze vraag aan mijzelf maak.
Het kan namelijk zomaar zijn dat doen 'wat je leuk vindt' niet datgene is waar je dagelijks 'lol' uit haalt en vice versa. Doen wat je leuk vindt hoeft niet altijd lol op te leveren; Op zich een inkoppertje, maar wel iets wat je je constant moet inprenten want het is niet altijd even makkelijk om te kiezen voor de moeilijke weg.
2- Ik denk dat ik die fusie wel kan vergeten. Vervelende dingen moet je nu eenmaal doen, keuzes moetje maken en lol in dingen kan ik niet dwingen.
3-Dit hoeft niet, en wel om het feit dat ik niet moet streven naar een ideaalbeeld wat er niet is, maar mij moet aanpassen aan de situatie hoe deze is en een omgangsvorm hierin vinden. Dit is het punt waar ik mij op moet concentreren.

Wat ik voor mijzelf moet doen is een soort legitimerend verhaal (een metavertelling noemen ze dit volgens mij, of metadiscours) creeeren waaraan ik kan blijven vasthouden als ik weer eens afgeleid ben. Dan gaat t niet om het feit dat ik met mn studie andere dingen kan gaan doen op termijn, het gaat om het feit dat ik door de studie heen moet richting mijn doel. Die weg, daar moet ik een legitimatie voor mijzelf hebben, zodat ik mij niet druk hoef te maken over lol of geen lol.

Mijn metavertelling gaat als ik m lekker ronkend opschrijf als volgt:
Spreekt er uit het hedendaagse 'LEEF NU!' dogma niet een groot soort angst voor het onbekende, is dat niet een soort door de maatschappij steeds meer omarmt idee van 'consumeer nu maar zo snel mogelijk wat je hebt en wacht als jongere niet tot morgen anders is het MISSCHIEN te laat!'. Doe iets aan je carriere, wees succesvol, maar GENIET vooral van je leven! En bij dat genieten hoort natuurlijk van alles dat je kunt consumeren, van kleren, tot kroegen tot auto's, vakanties et cetera. Bijzaken zoals je kennis vergroten moet je na een gerichte studie (graag gericht op een goedbetaalde functie) maar snel laten varen, tenzij je baas t betaald, of je er (komt ie weer) lol in hebt.
Ik denk dat ik telkens als ik weer afgeleid ben en denk 'waarom zit ik hier terwijl ik in de kroeg kan zitten' of 'ik betaal zoveel per maand, terwijl ik er ook van op vakantie kan, of een studie kan volgen die mij misschien wel meer geld oplevert want mijn carriereperspectief neemt toe' een beetje dreig te vallen in die valkuil waar veel mensen instappen door mijn evenwicht tussen studie en genieten teveel naar het tweede te laten doorslaan. Ten eerste doordat de maatschappij mij dit aansmeert, ten tweede doordat ik de denkfout maak dat ik mij net als veel jongeren laat besodemieteren door het' voldoening uit je leven' halen te verwisselen met 'lol in je leven' en je langetermijn doelen dus af probeer te stemmen op 'lol' , wat onmogelijk is voor mij, zo heb ik al geconstateerd bij punt 1 van mijn opsomming hierboven.

De uitdaging die ik met mn studie ben aangegaan is te vechten tegen die misvatting.
Ik verzet mij hiermee tegen de maatschappelijke norm dat je als jongere (waartoe ik mijzelf met mn schamele 27 jaartjes nog altijd reken) zoveel mogelijk moet genieten van je leven en die lastige keuzes e.d maar moet uitstellen, tenzij deze ook lekker lol (of geld, dus meer lol) opleveren.
Ik doorzie de denkfout dat lol op de lange termijn mogelijk is, omdat dit alleen een korte termijn moment is .Dat dit een momentopname die heel waardevol is in je leven en waar het niet teveel aan mag ontbreken erken ik, maar het is voldoening die ik zoek in mn studie, geen lol.

Eigenlijk is het feit dat ik opnieuw ben gaan studeren, terwijl het niet hoeft, dus best een beetje verzet tegen de heersende norm, ik ben dus eigenlijk hardstikke Underground bezig :)
Dat is mijn excuus en mijn motivatie die ik mezelf kan geven om door te gaan met wat ik doe.

Maarten Brand: Ondergrondser dan de metro.
Kan 50cent nog een puntje aan zuigen.