Kogels en Kerken.

De kogel is door de kerk, ik doe het niet.
Zo.
Nu zult u zich waarschijnlijk vertwijfeld afvragen waar die mafklapper (om maar eens iemand te citeren) het in godesnaam over heeft, welnu dat zal ik uiteenzetten.

Afgelopen weken ben ik bezig geweest met een sollicitatie bij een ander bedrijf dan mijn huidige.
Het besluit dit te doen viel tijdens een pizza-slachting in een pittoresk plaastje in Toscane, een week of 4 geleden.
Reden hiervoor was voornamelijk het gevoel volledig vast te zitten in mijn huidige werk, omdat ik mezelf nutteloos voelde en eigenlijk de bui al zag hangen, want mijn werkplek stond op de nominatie preventief geruimd te worden in de niet al te verre toekomst.
Allemaal heel erg vervelend natuurlijk, maar daar ben je als bezetter van deze werkplek altijd nog zelf bij, dus je hebt de keuze: weggaan, of weggestuurd worden, eten of gegeten worden.
Die keuze is voor een eigenwijze drol als ondergetekende geen lastige; ik besloot te vertrekken.

Aangemoedigd door mijn omgeving schreef ik bij thuiskomst een prachtige sollicitatiebrief (niet mijn sterkste punt, maar hij was alleraardigst gelukt), pimpte mijn C.V en mailde deze (modern nietwaar) naar de organisatie in kwestie.
Daar wilden zij mij graag hebben en na een assessment en een gesprek kreeg ik het heugelijke nieuws; we willen je graag hebben. Iets wat mij niet echter verbaasde, ik ben nou eenmaal goed in wat ik doe en zij zochten iemand die precies doet wat ik doe. Iets met A+B=C dus, of iets dergelijks wiskundigs

Maar zoals vadertje Cats al sprak: Het kan verkeren. Na de eerste euforie over dit staaltje selfmade succes begon het gedonder:
Afgelopen donderdag had ik het arbeidsvoorwaarden gesprek en dat viel mij rauw op mn dak.
Nu wil ik voorop stellen dat ik geen machtswellusteling ben, geen carrieretijger met elleboogneigingen, laat staan een geldwolf; maar de arbeidsvoorwaarden waren dermate mager vergeleken bij wat ik nu heb dat de grote vraag rees: Hoe graag wil ik die baan nu eigenlijk, hoe graag wil ik eigenlijk weg. Is het wel het Auschwitz (overdrijving is ook een literair instrument, onthoudt dat bij deze metafoor, het was immers meer Kamp Westerbork) wat ik er soms in mijn gedachten van maakte?

En zo begon het grote twijfelen, ik moest mijzelf dwingen tot een realitycheck:
Wat heb ik en wat kon ik krijgen?
Inderdaad: Het is geen droombaan, maar ik ga niet met tegenzin naar mijn werk (niet altijd) en de toekomst is ook wat vaag, maar dat zou het daar ook zijn, met een jaarcontract. Voordeel is nu dat ik in staat ben om te studeren, ik ontvang een redelijk salaris en ik kan mijn eigen werktijden -en zaamheden zelf grotendeels invullen. Dat was daar minder goed mogelijk.
Eigenlijk heb ik het dus zo gek nog niet.
Daarom rees de vraag: waarom dan deze baan. Er zijn nog meer banen, solliciteren kan ook later nog als de nood aan de man is.

Ik denk dat het ligt in twee dingen;
1- ik ben bezig geweest weg te rennen voor de nadelen van mijn huidige werk. De frustratie hierover liep dusdanig op dat ik alleen nog de nadelen zag en mezelf niet uit deze viscieuze cirkel omhoog kon trekken. Toen ik afstand nam en beter moest nadenken was ik gedwongen na te denken over wat ik heb klaarde mijn bewolkte blik enigszins.
2-ik ben bezig geweest te doen wat goed voelde omdat ik dacht dat ik 'het juiste deed' .
Ik heb net een huis gekocht, ik voel me vaak wel enigszins schuldig over mn studie waar ik veel privetijd(en geld) in steek (stak, afgelopen maanden heb ik geen kloot uitgevoerd, maar goed, dat gaat nu beter). Bovendien voelde ik me niet altijd even nuttig in mijn huidige werk, ik dacht dat ik dat nuttige gevoel daar wel kon vinden.
Als ik dan het maatschappelijk verantwoorde deed bij deze baan dan zou vanzelf meer geld, nuttig gevoel = voldoening komen en zou iedereen in mijn omgeving blij zijn geweest dat ik zo'n verstandige jongen was. Dacht ik... Boy i was wrong.
Wat ik voor het gemak even vergeten was, was mezelf de vraag te stellen wat IK zelf wilde. En dan niet wat ik oppervlakkig wilde, maar wat ik ECHT wil.
Ik was er vrij vlot achter dat het geen koudwatervrees was dat mij van acceptatie van de baan afhield. Het was een intuitief gevoel dat eigenlijk wist; Dit is niets voor mij, alles wat je nu al in je werk niet leuk vind, ga je daar ook (misschien in andere vormen) weer tegenkomen.

Mijn vriendin omschreef het mooi toen ze zei: ' mensen interesseert het geen moer wat je doet, dat vraagt iemand aan je en als je geen Richard Branson, of voor mijn part Bill Gates bent vergeten ze dat meteen weer' (dat van Richard Branson en Bill Gates verzin ik, maar dat leukt het wel op vind ik). Het gaat erom wat JIJ wil.

Ik ben niet iemand die zijn identiteit afleidt uit het werk wat hij doet. Werk is voor mij een middel. Iets wat wel aardig moet zijn en niet al te rottig natuurlijk, maar het is een middel om een ander doel te bereiken, het is geen doel an sich.
Glup, ff slikken,wat wil ik dan? belangrijke vraag, mega-sentimentele crap over geschreven, maar ik moest m beantwoorden.

Maar wat is mijn doel dan:
Ik wil heel graag mn studie afronden en iets met geschiedenis gaan doen:
Een mooi boek schrijven, dat ene artikel schrijven in de Groene Amsterdammer waardoor heel pro-monarchaal nederland mij doodwenst en de republikeinen mij voor 5000 euro per half uur inhuren om mijn stuk toe te lichten en mij juichend op e schouders nemen en door de straten van Naarden-vesting tronen,om maar een republikeins bolwerk te noemen, dat is wat ik wil.
En om dat mogelijk te maken moet ik nou eenmaal geld hebben, dat geld dat heb ik nu.
Bovendien zijn er ook leuke dingen te bedenken in mn huidige werk, die zal ik je nu besparen, maar ze zijn er wel degelijk.

Mijn werk is dus een middel naar mijn eigen doel. En dat doel moet ik voor ogen houden.
Dat is soms lastig, maar ik denk dat ik door mijn sollicitatie te doen en hem vervolgens zelf af te breken mijzelf weer op het juiste pad heb gebracht, waar ik door te weinig naar mijn eigen intuitie en gevoel teluisteren ver vanaf was gedwaald. Ik nam als het ware even afstand en kon zo het geheel beter overzien.
En dat is een goede les voor de toekomst, ik heb nu gemerkt dat je gevoel inderdaad vaker de waarheid spreekt over jezelf dan dat je verstand doet, dat spreekt vaak de waarheid over situaties. Maar ik zit niet in een situatie, het ging om mn gevoel.

Soms is solliciteren dus een hele goede reminder aan wat je hebt en wat je ECHT wil in je leven.
Blij dat ik het gedaan heb, maar ook blij dat ik het niet gedaan heb.

Tenslotte moet ik niet vergeten mijn vriendin te bedanken voor de fantastische steun die ze me heeft gegeven in het creeeren van een realistisch beeld over mijzelf en mijn situtie.
Zonder haar was ik er vast ingetuimd