Miezer

Soms kun je heimwee hebben naar dingen die voorbij zijn.
Soms kun je dat ook niet hebben, zoals vanochtend.

Om 9.00 uur was ik werktechnisch verordonneerd in Amsterdam-Oost om een medewerkster uit een reorganisatie nare dingen te vertellen over het einde van haar baan en wat zij hiermee aanmoest.
Niet dat het een type is dat veel uitleg nodig heeft, maar ze moest het wel officieel weten van een P&O'er, vandaar.

Daarom stond ik klokslag 8.45 op bushalte Muiderpoortstation.
Uit een drie tinten donkergrauw wolkendek miezerde regen die aangewakkerd door de straffe koude wind onder mijn paraplu doordrong , gele blaadjes bedekten grauw asfalt en stapels tot pap verregende resten van gratis dagbladen.
Toen ik, koud en met een (begrijpelijkerwijs) inktzwart humeur de straat overstak keken drie verkleumde theedoeken-met-oogjes mij mistroostig aan vanuit het bushokje aan de overkant terwijl aan weerskanten van de straat de grijze gevels van de sociale woningbouw enige potentie tot sfeervol stadsgezicht definitief bedierven.
Een kabeltrui met Lidltassen schuifelde langs de kale gevels en een moeder duwde een oude kinderwagen gehaast voor zich uit door de plassen regenwater.

Op dat moment was ik opeens HEEL ERG BLIJ dat ik niet langer in Amsterdam-Oost woonde.