Na lange tijd weer eens op (nota bene!) mijn eigen site gekeken.
Je blijft toch een band houden nietwaar.

Bovendien heb ik een leuke aanleiding voor wat schrijvelarij.

De Universiteit van Amsterdam heeft een groot student verloren, ondergetekende.
Na mijn buitengewoon inspirerende trip naar de Verenigde Staten van Amerika, waar God nog groot is en de rotsen ook, om van de hamburgers en campers maar te zwijgen, had ik de euvele moed om mij met nieuw elan aan de studie te wagen.

Het lef!

Teruggekeerd constateerde ik tot mijn schrik dat de inschrijving die ik voor het vak dat ik moest volgen wel goed was verlopen, maar dat de Ubersturmgruppenfuhrer UVA Inschrijfbeleid vanuit zijn Wolfschanze blijkbaar in al zijn bovenmenselijke wijsheid had besloten dat inschrijving ook persoonlijk diende te worden gemeld.

Ausweis mitnehmen en melden dus.

Had ik niet gedaan, omdat ik toevallig 10.000 kilometer verderop was.
Zou een weldenkend mens zeggen: Tja, befehl ist befehl. Jammer de Bammer.
Is wat voor te zeggen. Ware het niet dat ik wel degelijk pogingen had ondernomen om een dialoog aan te gaan over mogelijke problemen die zouden kunnen ontstaan.

Ik had al eerder dit jaar contact gehad met de studieadviseur, welke mij in al HAAR bovenmenselijke wijsheid corrigeerde op het feit dat ik mijn amerikareisje als 'probleempje' bestempelde. Ook het feit dat ik ging trouwen was toch wel heel leuk, maar niet hun probleem.

Blijkbaar ben ik nog te puberaal voor overleg over oplossingsgerichte afspraken.
Ik moest vooral niet denken dat ik hier zomaar mee wegkwam. De denigrerende toon van het mailtje heeft geen reactie meer mogen ontvangen van mij.
Concludeerde ik ook uit dat ik de meer dan duizend euro die ik per jaar ophoest zonder tussenkomst van bureaucratische molochen uit Groningen blijkbaar niet investeerde in een opleidingsinstituut dat mij ziet als klant, maar als nummer dat gezien de ernstige regels die toch gelden voor het klootjesvolk dat zich massaal ongeregeld op de studie stort streng en hopelijk rechtvaardig in het gareel moet worden getrapt.
Zoals ik al zij

BEFEHL IST BEFEHL.

Het spreekwoordelijke druppeltje was de reactie van de werkgroepdocent waar ik mij direct meldde met de vraag wat mogelijk nog gered zou kunnen worden na mijn (eigen schuld, zondermeer) absoluut ontoelaatbare plichtsverzuim door mij niet PERSOONLIJK te melden.
Deze reactie had dermate het niveau van 'als het oorlog was geweest zou je per onmiddellijk naar het dichtsbijzijnde strafkamp zijn gedeporteerd waar je onder erbarmelijke omstandigheden en in lompen gehuld een brug over de Amstel moet timmeren en uiteindelijk gegeseld door zwepen, noodweer, malaria, bebloed en bezweet van uitdroging en uithongering een vroegtijdig en pijnlijk einde vind', dat voor mij de maat vol was.

Een universiteit die niet denkt in oplossingen maar in regels en problemen, het zichzelf zo makkelijk mogelijk maakt en mensen die gemotiveerd zijn randvoorwaardelijk opknoopt wanneer deze niet haalbaar blijken verdienen mijn geld niet.
De deeltijdstudie is voor mij niet haalbaar gebleken.

EDOCH! Vreest niet mijn broeders ende zusters!

Deze kwade genius, die het durfde te tornen aan de heilige geschriften van de UVA-Gestapo heeft zich gemeld te Utrecht! Alwaar hij vriendelijk, snel en op motiverende wijze is ontvangen met een medewerking en meedenkend vermogen welke hij nog niet had gezien in de afgelopen jaren.

Vanaf november zal ik dan ook aan deze prachtige Universiteit mijn studie afronden, in de avonduren en op een studie bij een instituut dat studenten als individu ziet, individueel meedenkt met gemotiveerde mensen die naar oplossingen zoeken en zich niet als een arrogant bureaucratisch Gesammtkunstwerk anderen geld uit de zak trekt om vervolgens het motto 'jij moet vooral blij zijn met ons, wat wij van jou vinden wil je niet weten, nummer' aan te hangen.

Niet in mijn naam, zou ik zeggen.