Anton C. Bedankt!

Sinds kort draait Anton Corbijns film 'Control' in de bios, zelfs in het provenciale Haarlem!
De film, voor de meeste lezers wel bekend als een biootje over Ian Curtis van Joy Division in stilistich verantwoord zwartwit, schijnt heel mooi te zijn en Anton heeft weer een succesje op zn toch al niet al te bescheiden cv'tje bijgepent.

Leuk.
Joy Division is zoals ik de afgelopen jaren in menig popblaadje dat zichzelf enigszins serieus placht te nemen las, van grote invloed geweest op de nieuwe stortvloed van Britse bandjes die sinds een aantal jaren over ons uitstort.
Ook Gang of Four is zo'n naam die daarbij veel wordt genoemd.
Naar aanleiding van Control had ik een perfect excuus nog eens een en ander the You-Tuben van die depri-dans-disco-dominees

Want, echter, dus, want, omdat,tenzij, Joy Division is een band die ik eigenlijk alleen van naam kende.
Tot mijn grote muzikale schaamte moet ik bekennen dat ik de beste lui in mijn gedachten steevast afschilderde als depressief, donker, stommel stommel mijn leven is een rommel bandje.
Groot was dan ook de schrik toen ik de laatste tijd mij iets in het kwieke gezelschap heb verdiept.
En wat blijkt:
Niets lege K-muziek voor prepuberale zwartharen met acne en zelfmoordneigingen (een beetje Marilyn Manson zeg maar, of voor mijn part 30 seconds to Mars).
Dit is gewoon ONWIJZ GOED!
De lege, zwaar aangezette synthesizermuziek, in normaal nederlands New Wave is diep, kaal, depri, tot zover had ik altijd gelijk in mijn aannames. Maar de muziek is totaal niet emotieloos en zeker niet overpretensieuze prietpraat. Die gasten kunnen echt muziek maken!
Niet dat ik me er in herken, maar ik geloof het en dat is voor mij bij muziek het belangrijkste! Dat had ik niet verwacht!

Even een zijstraatje: zelfs Dinand Woesthoff schreef n nummer wat ik heel mooi vond, moest wel zn vrouw voor doodgaan, maar het was ECHT en hij meende het. Dat was nog zo'n moment waarop ik mijn eigen vooroordelen overboord kon zetten. Over Dinand dan. Kane heb ik wat andere gevoelens bij die ik graag voor een ander moment bewaar. Laat ik alleen zeggen dat de term 'muzikaal equivalent van de hofstadgroep' het uitgangspunt zal zijn van dat andere moment.

Met schaamte en ook met enige verwondering en lichte trots constateer ik dus:
Dat het mij nog mag gebeuren, op je ouwe dag nog acuut in de wondere wereld van Joy Division gesmeten te worden zonder psychiater, pillen, touw-met-lus of scheermesje en warm bad. Ik heb het al die jaren fout gehad. En wat fijn dat ik daarachter ben gekomen!
Anton bedankt!
Ik vond het het vermelden waard! Al is het maar om te zien dat je nooit te oud bent om te leren, ZELFS als je 28 bent (de auteur trekt hierbij een lichtsarcastische grijns, wetende dat de meeste lezers een 'aah gut' gevoel krijgen wanner ze dit lezen.)

Waar ik onmiddellijk aan toe wil voegen dat ik ZEKER niet wil pretenderen een muziekkenner danwel recensent te zijn, maar mijn algehele verwondering over deze verlichting wilde delen.
En Kane heeft NATUURLIJK ook recht op een plekje in de Nederlandse muzieksien, al was het maar omdat ik bij Ranking the Stars hoorde dat Henk Jan Smits nog steeds royalties krijgt van ieder verkocht Kane Album.
Alleen al daarom mag Kane van mij blijven bestaan, want HJS is een held.

Laat ik jullie achter met een leuk idee:
Misschien dat HJS en Anton Corbijn samen een zwartwitfilm moeten gaan maken over Kane.
En dat Kane dan al zn stunts zelf doet. Bij voorkeur hele ENGE stunts!