Grunbergdrempel

Arnon Grunberg heeft de Librisliteratuurprijs gewonnen.
Prachtig! Leuk voor die jongen!
Maar niet voor deze. Want wat wil het feit; ik heb nog nooit een boek van Arnon Grunberg gelezen.
Hoewel bij ons thuis in de kast de grunbergbijbels vuistdik uit de door ons zelf bedachte boekenkast-op-dressoirhoogte steken en de Tirza's, Asielzoekers en Blauwe maandagen je in je rug priemen wanneer ik me weer schaamteloos verpoos met tv-pulp als De Wereld Draait Door is bij mij nog nooit de intellectueel verantwoorde gedachte opgekomen eens een van deze door critici bejubelde meesterwerkjes open te slaan.

Dat lieg ik, ik heb er wel eens aan gedacht, meermalen zelfs.
Maar op de een of andere manier willen literatuur met de grote L en ik met de kleine i maar geen hechte vriendschap ontwikkelen.
Waarom?
Ik denk dat dit te maken heeft met mijn voorliefde voor feiten en de behoefte een duidelijke verdeling te zien tussen wat feit is en wat fictie.
Al sinds jonge leeftijd ben ik buitgewoon geboeid door alles wat gebeurd om mij heen en de interepretaties en analyses die mensen hier op loslaten. Met name geschiedenis interesseert me mateloos.

Daar tegenover staat dat ik minder ben gecharmeerd van dingen die weliwaar qua analyse en interpretatie prima in orde zijn, maar die geen duidelijke verhouding hebben tussen feit en fictie.
Ook kan dit gaan om een puur subjectieve ideeenwereld waar ik mij totaal niet kan vinden. Je kunt hier bijvoorbeeld denk aan een schilderij van een fictief landschap uit de Romantiek met leuke beekjes en dito wonderdiertjes. Knap gedaan hoor, Maar wat mij betreft mag die fantasievogel snel opgevroten worden door die eenhoorn en die waterval als een tsunami dat idyllische boslandschapje tot een cataclystische modderstroom omspoelen. Graag! Of nog erger, een pastelkleurig waterverfwerkje van dames op een paard in de branding. Zeebeving, tsunami-alarm! Nu!
Als je dan toch realistisch bezig moet zijn, geef mij dan maar een schilderij van de Grote Markt in Haarlem. Niet bijster wild of inspirerend, wel een weergave van feiten waarin je leuk naar oude details kunt zoeken die je nu nog herkend.
Abstract schilderwerk of absurde boeken kan ik mij wel weer in vinden, omdat het alleen een idee of gevoel uitdrukt en ook niet meer probeert te zijn dan dat. Met werkelijkheid weergeven als feit heeft het niets te maken. Een boom is een klodder groen, of rood, of een streep zwart, boeit niet, een gezicht een vierkant met een raar driehoekje aan de zijkant.
De afbeelding is de fictieve weergave van de feiten en dit is 100% duidelijk.

En daarme komen we op mijn drempel om Grunberg door te gaan worstelen.
Hij schept een fantasiewereld die overeen moet komen met de werkelijke wereld zonder dat hij helder aangeeft waar fictie begint en feit ophoudt. Het gaat om fictieve personen in de feitelijke wereld, die feitelijke dingen overkomt die door Grunberg zijn bedacht, dus fictie.
En als iets door iemand is bedacht vind ik dat heel leuk en in het geval van Grunberg vast knap literair vormgegeven, maar dan lees ik liever iets wat een echt iemand echt heeft meegemaakt. Niet iets wat is ontsproten aan de ongetwijfeld ontwikkelde geest van een bebrilde trol met schaamhaar op zn hoofd.